Hachiko. Pies, który czekał recenzja

Jaką najbardziej poruszającą książkę przeczytaliście w tym roku?

Hachiko jest psem rasy akita. Jako szczenię, przebył długą drogę, aby trafić do domu profesora Eisaburo Ueno. Pies miał być dla jego córki. Jednak to profesor bardzo zżył się że zwierzakiem. Hachiko codziennie odprowadza profesora na stację Shibuya, skąd Ueno jedzie do pracy. Codziennie też Hachiko przychodzi na stację, punktualnie, kiedy pociąg z profesorem przyjeżdża na stację.

Niestety pewnego dnia profesor nie wraca. Hachiko jednak nadal na niego czekał. Codziennie przychodzi na stację o tej samej godzinie i cierpliwie czeka na swojego pana, który obiecał mu, że wróci.

Zmieniają się pory roku, rodzina profesora się przeprowadza, mijają miesiące i lata, a Hachiko dalej trwa na swoim miejscu.

"Hachiko. O psie, który czekał" jest historią opartą na prawdziwych wydarzeniach. Hachiko żył w domu profesora Eisaburo Ueno przez prawie półtora roku, do roku 1925. Profesor zmarł na skutek wylewu krwi do mózgu w trakcie wygłaszania referatu na Uniwersytecie Tokijskim.

Kolejne 10 lat Hachiko spędził na czekaniu na niego. Podróżni oraz pracownicy stacji znali już psa i troszczyli się o niego, karmili. Mieszkańcy dzielnicy zlecili nawet rzeźbiarzowi Teru Ando zrobienie pomnika, który został odsłonięty w 1934 roku. Hachiko również brał udział w prezentacji swojego pomnika. Hachiko zmarł 8 marca 1935 roku, na placu gdzie przez 10 lat czekał na swojego pana.

Z pewnością historia Hachiko nie jednemu z Was gdzieś obiła się o uszy. Ja również coś o niej słyszałam, jednak nie za wiele o niej wiedziałam. Dzięki książce poznałam tę historię lepiej. Losy Hachiko są smutne i trudno czytając tę opowieść nie wzruszyć się.
Hachiko jest przykładem psiej wierności oraz pięknej przyjaźń między człowiekiem i zwierzakiem. Relacja między profesorem i Hachiko jest niesamowita i wywołuje uśmiech.
Jednak jest w niej również sporo bólu. Hachiko wiele przeszedł po śmierci profesora, zwłaszcza kiedy został oddany rodzinie Ueno ze wsi. Ten fragment po prostu łamie serce i pokazuje jacy ludzie potrafią być potworni.

Autorem książki jest hiszpański pisarz Lluis Prats, a z hiszpańskiego przełożyła ją Agnieszka Pohl. Na uwagę zasługują jeszcze piękne ilustracje, które wykonała Zuzanna Celej. Książka jest wydana w twardej oprawie i prezentuje się pięknie.
Ta historia jest warta poznania, dlatego zachęcam do poświęcenia jednego wieczora na jej przeczytanie.