Pokot recenzja

We Wrocławiu zostają znalezione zwłoki chłopca. Sikora z Bieleckim podejrzewają, że po raz kolejny mają do czynienia z seryjnym mordercą, grasującym na ich terenie. Niestety domniemania te okazują się słuszne, a sprawę dodatkowo komplikują problemy osobiste policjantów...

Autor znowu nie pierdzieli się w tańcu i wyciąga działa najcięższego kalibru. Nie boi się podjąć trudnych, czasem wręcz kontrowersyjnych tematów, co zawsze jest jednym z atutów jego powieści. Uwielbiam styl Piotra Kościelnego, który pozostaje niezmiennie obrazowy, sarkastyczny, ale przy tym lekki oraz niepozbawiony humoru. Nie certoli się on z czytelnikiem, wszak ta pozycja to nie bajka dla przedszkolaka, a lektura dla prawdziwego konesera, potrafiącego docenić jego pisarski kunszt. Nie szczędzi także krwawych, szczegółowych opisów, wulgarnego języka czy żargonu policyjnego. Wynika to jednak z trafnej i brutalnej oceny sytuacji przez twórcę. Pisarz jak mało kto potrafi genialnie zaskoczyć odbiorcę, nie tylko finałem, ale samą fabułą i grać na jego emocjach niczym najlepszy wirtuoz na ulubionym instrumencie.

Ciekawy zabiegiem było również powtórne obnażenie osoby sprawcy już na samym początku książki. Moim zdaniem to prawdziwy majstersztyk, który daje możliwość lepszego wglądu we wszelkie zakamarki i mroczne strefy umysłu zwyrodnialca, poznanie jego nieudolnych prób samousprawiedliwiania oraz różnych pobudek kierujących takim postępowaniem. Pozostali bohaterowie także zostali wykreowani w sposób perfekcyjny, a rysy ich charakterów dopracowano w najmniejszych detalach. Te wszystkie aspekty czynią lekturę nieodkładalną, przy której czytelnik przepada jak kamień w wodę.

Wielkie brawa Panie Piotrze za kolejny mistrzowski kryminał!!! Chapeau bas! Nie mogę się już doczekać kontynuacji, gdyż zakończenie oprócz zachwytu budzi ciekawość, głód wiedzy o dalszych wydarzeniach i o zgrozo irytację. Tak, tak! Jak można zostawić czytelnika w takim momencie, z natłokiem myśli oraz rodzącymi się w głowie najczarniejszymi scenariuszami. Oj nieładnie, Autorze, nieładnie... (grozi palcem) 😉. Chyba będę musiała iść na odwyk, żeby uniknąć objawów odstawienia 😂