Pokora recenzja

Umknęła mi premiera tej książki. Systematycznie sięgam po powieści Szczepana Twardocha i byłam święcie przekonana, że jedną której nie czytałam jest "Chołod". Cenię sobie twórczość tego autora, choć musze przyznać, że nie zawsze jestem w stanie ją zrozumieć. "Króla" i "Królestwo" przeczytałam na jednym wdechu zafascynowana historią Jakuba Szapiro, żydowskiego gangstera i boksera. Powieść "Drach" do dziś mam w pamięci i oceniam jako najwybitniejsze dzieło Szczepana Twardocha. "Morfina" natomiast wynudziła mnie, a sposób narracji, przeintelektualizowany i na siłę oryginalny, oraz inne zabiegi stylistyczne tak mnie rozpraszały, że nie mogłam skupić się na opowiadanej historii.

"Pokora" to powieść o szukaniu własnej tożsamości i przynależności. Młody chłopak, dzielny żołnierz Alois Pokora opuszcza berliński szpital wyczerpany i bez grosza przy duszy. Skończyła się Wielka Wojna, która zabrała mu cztery lata życia dając w zamian odznaczenia wojskowe, które teraz nic nie znaczą, bo świat jaki znał skończył się bezpowrotnie. Nie tęskni specjalnie za swoimi najbliższymi. Przed wojna robił wszystko aby oszukać przeznaczenie i nie powielić losu ojca i braci pracujących jako górnicy. Skończył gimnazjum, studiował filozofię odcinając się grubą kreską od swoich proletariackich korzeni. Coś go jednak ciągnie w rodzinne strony, na Śląsk.
W trakcie podróży Alois Pokora stara się odpowiedzieć sobie na pytanie kim tak naprawdę jest: socjaldemokratą walczącym w Powstaniu Spartakusa, Niemcem dążącym do odbudowy dawnego świata czy też Polakiem cieszącym się z odzyskanej niepodległości. Gdzie przynależy, za co oddałby życie, co jest dla niego wartością bezwzględną.
Tą wydaj się miłość do Agnes, którą przez wszystkie te lata pielęgnował w swoim sercu. Obraz tej starszej od niego, idealnej w jego oczach kobiety, u której przed wojną wynajmował pokój trzymała go przy życiu choć ona bawiła się nim i drwiła z jego młodzieńczego zauroczenia.
Czy zdobędzie się na to by porzucić senne marzenia i zacząć zwyczajne życie, w zgodzie z samym sobą?

To fantastyczna książka. Jej konstrukcja, język i fabuła sprawiają że czytelnik zatraca się w opowiadanej historii kibicując Aloisowi Pokorze w jego zmaganiach z życiem, mimo jego licznych wad, błędnych decyzji i niezdecydowania. "Pokory" wysłuchałam w świetnej interpretacji Michała Żurawskiego.