Pokój 2.040 recenzja

Recenzja

''Pokój 2.040'' Mariusz Tryniszewski
Ilość stron: 240
Współpraca reklamowa @wydawnictworewizja

✩ Koniec tego miesiąca, to dla mnie istny stres. Plany czytelnicze miałam zupełnie inne, a finalnie przeczytałam kilka innych książek. Natomiast te, które miały zostać przeczytane w sierpniu przeczytam w przyszłym miesiącu. Przykre, ale czytelniczo mi ten miesiąc po prostu nie sprzyjał.

✩ ''Pokój 2.040'' to historia ojca, który wraz z żoną i córkami zmaga się ze śmiertelną chorobą swojego półtorarocznego syna Maksia. Ojca, który jeszcze zanim dowiedział się o białaczce chłopca, musiał uporać się z jego niepełnosprawnością – zespołem Downa.

Mariusz Tryniszewski bardzo emocjonalnie spisał, w formie pamiętnika, historie swojego syna Maksymiliana. Od momentu narodzin wraz z kolejnymi przeczytanymi stronami przeprowadza czytelników przez cały proces leczenia małego pana Tryniszewskiego.

Muzykomanek zaserwował w swoim pamiętniku tak wiele emocji, że mógłby nimi obdzielić wojsko. Od jakiegoś czasu jestem ciekawa tego typu tematów i uważam, że dobrze się stało, że pamiętnik Maksia trafił do mnie. Tylko wiecie co? Czytać o tym co przeżył ten mały wojownik, a być tam na miejscu i widzieć cały proces leczenia białaczki szpikowej, to dwa różne światy. Po prostu, żeby to wszystko lepiej zrozumieć trzeba to przeżyć, bo tego się nie da opowiedzieć.

Tym niemniej uważam, że jest to bardzo przydatna książka dla rodziców, których dzieci urodziły się ze swoim zespołem. U każdego malucha, który jest obciążony — Zespołem Downa choroba przebiega zupełnie inaczej.

Do samego końca czytałam opowieść Maksia z zapartym tchem. Podziwiam rodziców, ich spryt, aby tak to wszystko posklejać, żeby każdy członek rodziny czuł się doceniony i kochany.

Kaja i Kalina to takie bohaterki w moich oczach. Wyrozumiałe, utalentowane i bardzo dojrzałe, jak na tak trudną sytuację.

Pamiętnik jest przyjemny w odbiorze, a ja sama chciałabym, żeby w przyszłości powstał kolejny, z którego dowiemy się, jak radzi sobie Maksymilian, jak wygląda sytuacja z jego rozwojem itd.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz i przepraszam, że tak późno oddaję recenzję, ale są w życiu takie momenty, których przeskoczyć nie można.

• Pokój 2.040 • Debiut • Choroba • Poświęcenie • Recenzja • Przeczytane • Polecam •