Pocałunek Anioła Ciemności recenzja

Billi jest córką mistrza zakonu Templariuszy - zakonu, który według legendy powinien przestać istnieć już dawno temu. A jednak, przetrwał, choć w nie najlepszej kondycji. Garstka rycerzy kontynuuje swoją misję, tylko tym razem nie bronią Ziemi Świętej, a ludzkich dusz. Prowadzą Bataille Tenebreuse - Mroczny Konflikt z diabłami, demonami, upiorami i innymi złymi istotami czyhającymi na nieświadomych niczego śmiertelników. Czy właśnie takiego życia chciałaby dla siebie piętnastolatka?

Zaczęłam czytać ebooka z postanowieniem, że jeśli spodoba mi się początek, to kupię książkę. A jednak, pierwszy rozdział w ogóle nie zrobił na mnie wrażenia i minęło sporo czasu zanim w ogóle wciągnęłam się w tą historię. Co zawiniło? Nie mam pojęcia.

Całkiem mi się spodobało to wpasowanie historii templariuszy w takie diabelsko-anielskie klimaty we współczesności - logicznie przedstawiona, poparta właściwą mitologią, która też całkiem przypadła mi do gustu. A jednak, mimo tego wszystkiego, kiedy czytałam o grupie facetów biegających w kolczugach z mieczami, toporami i maczugami po ulicach Londynu, to miałam wrażenie, że chyba coś autorowi nie wyszło.

Bohaterowie, poza tym, że faktycznie było ich za dużo, kiedy większość nie odgrywała ważniejszych ról, byli tacy schematyczni, przewidywalni. A ci, którym nie autor nie poświęca zbytniej uwagi - płascy i jakby papierowi. Billi strasznie mnie wkurzała z tymi swoimi fochami na cały świat (wiem, że miała powody, ale nic na to nie poradzę) i tym, że zawsze wiedziała lepiej. Wydawała mi się takim połączeniem Katniss i Dru, tylko w gorszym wydaniu - tamte przynajmniej miały jakiś charakter.
Poza tym, pojawia się, oczywiście, dwóch chłopaków i od razu wiadomo kto jaką rolę odegra w tej historii. Podobnie ojca Billi też można rozszyfrować od razu.

Podobało mi się to, że historia została całkiem realistycznie przedstawiona - było dużo krwi, potu, łez, pomyłek i wpadek. Nie wszystko zawsze się udawało, a za błędy płaciło się wysoką cenę. Autor nie bał się uśmiercać własnych postaci, to też na plus. Ale poza tym, znów - wszystko było tak przewidywalne, że po kolei zgadywałam co się zaraz wydarzy. Za to akończenie - genialne. W porównaniu z tym, jak akcja się wlokła na początku, jak się wszystko rozkręciło, to aż nie mogłam przestać czytać.

No i właśnie. Cała historia wydawała mi się dość nudna, pomimo fajnej mitologii i historii templariuszy, czegoś mi brakowało. Zakończenie, owszem, bardzo super i pewnie sięgnę po kontynuację, chociażby żeby się przekonać jaki autor może mieć pomysł. Przeczytać nie zaszkodzi, niektórym na pewno się spodoba, bo historia trochę się różni od typowych paranormal romance, ale ja nie będę inwestować w tą serie.