Plewy recenzja

„Plewy. Napady, nafta, nadzieja” Kasi Bulicz-Kasprzak, to drugi tom barwnego, surowego i pełnego emocji cyklu „Kresowe korzenie”. Powieść przenosi czytelnika na XIX-wieczne Kresy Południowo-Wschodnie, roztaczając przed czytelnikami niesamowicie barwny, choć momentami brutalny obraz tamtej rzeczywistości.

O czym jest ta powieść? Przede wszystkim o biedzie, marzeniach i determinacji w świecie, w którym granica między uczciwością a przestępstwem bywa momentami niepokojąco cienka. Kasia Bulicz-Kasprzak w mistrzowski sposób, z dbałością o wszelkie detale portretuje wielokulturowy świat galicyjskich Kresów. Oczyma wyobraźni czytelnik może zobaczyć i usłyszeć różnorodne języki, unoszące się w karczmach i domach zapachy różnych kuchni a także toczące się życie codzienne mieszkańców. Przeplatane biedą i nieustającą nadzieją, którą wznieca odkrycie nafty.

W „Plewach” główną oś fabuły stanowi historia kowala Kacpra Wolata, którego los obdarzył siedmioma córkami, zamiast wymarzonym synem. Jego trudny charakter i twarda ręka nie są w stanie okiełznać młodych dziewcząt, które zamiast rozglądać się za kandydatami na mężów, wybierają bardziej ryzykowną życiową ścieżkę. Kradzieże, oszustwa, przestępstwa to tylko część dziewczęcych wybryków. Choć siostry mają różne matki, bardzo się kochają i starają się być dla siebie wsparciem. Niezależne, silne, barwne, nieprzewidywalne i przebiegłe, wzbudzają w czytelniku wiele emocji i uczuć. Przeciwstawiają się schematom i łamią normy społeczne. Wybory, które podejmują prowadzą je w różne miejsca i sytuacje. A te z kolei, dostarczają czytelnikowi jeszcze więcej niezapomnianych wrażeń. Pojawia się w powieści również postać intrygującego wędrowca. Wyczekiwanego przez mieszkańców wsi i przynoszącego ciekawe opowieści. Jego gawędziarska natura i snute historie wywołują ogrom refleksji.

„Plewy. Napady, nafta, nadzieja” to powieść napisana, plastycznym, żywym językiem, bogatym w kresowe dialogi i smaczki. Styl autorki jest ciekawy i autentyczny. Umiejętnie łączy w fabule zarówno grozę, nutę tajemniczości, awanturniczość, miłosne porywy, smutek i humor. Powieść czyta się płynnie i lekko, mimo poruszanego w niej tematu ubóstwa, społecznych nierówności i poszukiwania tożsamości.

Drugi tom cyklu „Kresowe korzenie” to wciągająca, pełna barw i nieoczywista opowieść o wsi, ludziach, którzy balansują na granicy prawa, sile kobiet i siostrzanych więzach. To powieść o tym, że nadzieja nigdy nie umiera i warto szukać jej w każdej sytuacji. Autorka genialnie oddaje realia epoki, a charyzmatyczne, nietuzinkowe bohaterki i porywająca fabuła sprawiają, że książkę czyta się z prawdziwą przyjemnością.

Polecam!