Pieśń zemsty recenzja

Co się tu działo moi mili! Już pierwszy tom obfitował w dużą ilość nieoczekiwanych zwrotów akcji i dynamicznych scen. Zazwyczaj drugi tom okazuje się być gorszy od pierwszego, ale w przypadku „Pieśni zemsty” jest zupełnie inaczej. Druga część Ostrza Erkal ponownie zaskakuje, intryguje, wciąga bez pamięci, i nie bierze jeńców.

Miano epickiej powieści jest tutaj jak najbardziej adekwatne i w pełni uzasadnione. Bo powieść czaruje i powala zarówno pod względem kreacji bohaterów, jak i świata przedstawionego. Książkę świetnie się czyta, a jest zasługa języka powieści, umiejętnego budowania napięcia oraz dobrze skonstruowanej fabuły. Sceny walk to majstersztyk, zostały napisane z epickim rozmachem.

Ponownie przemierzamy bezkresy pustyni i dajemy się porwać pięknu stworzonej historii. Akcja toczy się dwutorowo. W jednym z wątków towarzyszymy Astris i przyglądamy się wydarzeniom rozgrywającym się na scenie politycznej, w drugim towarzyszymy Zirrze i Karamisowi, którzy podążają tropem Eristi. Trup ściele się gęsto, stajemy się świadkami zdrady, intryg i politycznych zagrywek. Z drugiej strony obserwujemy postawy heroiczne, ludzi wierzących w idee i żołnierzy gotowych oddać życie w słusznej sprawie.

Postacie nie są idealne, mają swoje wady. Zirra toczy wewnętrzną walkę z płonącym i jakże zgubnym w skutkach ogniem zemsty. Karamis stara się podnieść po wydarzeniach z poprzedniego tomu i zaakceptować utratę ręki, co przychodzi mu z wielkim trudem. Kołem napędowym powieści jest zemsta, która popycha naszych bohaterów do różnych czynów i wystawia na próbę. Dobrze wie o tym Zirra, która oswaja swoje moce i walczy z pokusą zanurzenia się w jej bezkresną otchłań. Wątek romansowy między Zirrą a Karamisem jest nienachalny i subtelny, w żaden sposób nie przytłacza fabuły, co uważam za wielki plus. Bardzo polubiłam tę dwójkę, ale w drugim tomie moje serce skradł tym razem Kapitan Stauros. Eristi jak zwykle knuje, mataczy i manipuluje, w drugim tomie poznajemy ją bliżej oraz motywacje, jakimi kieruje się w swoim działaniu.

Zostaje również kontynuowany wątek Seivy, okazuje się Kochani, że jest nadzieja, bo to jak się zakończył pierwszy tom złamało mi serce.

Powiecie, że długo mi zajęła lektura, owszem zgadza się. Ale tylko dlatego, że ja wcale tej przygody nie chciałam kończyć. I do powstania trzeciego tomu to podejrzewam, że dwie poprzednie części przewałkuję z milion razy. Polecam najmocniej jak tylko potrafię, i czekam na więcej!