Pierwsza osoba liczby pojedynczej recenzja




Za każdym razem, gdy sięgam po książkę Murakamiego, czuję, jakbym wróciła do domu z długiej podróży. Moje mięśnie się odprężają i wiem, że jestem bezpieczna. Że wszystko jest na swoim miejscu.
Murakami to pisarz, który opisuje realne wydarzenia tak, jakby zaraz zza zakrętu miała wyjść wróżka i za każdym razem jestem pewna, że w końcu ją dzięki niemu spotkam, ale zamiast tego dostaję... Chociażby gadającą małpę.
To pisarz, który nawet nieistotny opis pogody pięknie ubarwia: „Drzewa szumiały i kołysały się poruszane letnim popołudniowym wiatrem w rytm muzyki granej na waltorniach".
Pisarz, który zamiast wprost nazwać wzrok podejrzliwym, woli bawić się słowem: „Jakby starannie badała, czy ta suszona ryba dawno temu wepchnięta w głąb lodówki jeszcze nadaje się do spożycia".

Niechętnie zdradzę, że „Pierwsza osoba liczby pojedynczej" to najsłabsza książka autora, z jaką miałam styczność, a szczególnie najgorszy zbiór opowiadań, ale to wcale nie czyni z niego złej lektury. W końcu to, co najlepsze w twórczości artysty, wciąż jest tutaj obecne. Wciąż z lektury czerpałam przyjemność i wciąż czułam słodkie rozleniwienie.
Tym razem Haruki Murakami opisuje swoje studenckie lata i zakładam, ale tylko zakładam, że to jeden z tych bardziej osobistych tekstów, ale kto zna twórczość autora, ten już wie, jak trudno jest odróżnić jego wspomnienia od fikcji. Oba światy stale się przenikają, a główny bohater zdaje się być zawsze tą samą osobą, która po prostu została wrzucona w ramy innego życia. To stały element. Równie stały, jak stawianie na pierwszym planie muzyki czy kobiet. Tym razem autor mnie jednak zaskoczył — dwa opowiadania zostały wzbogacone o jego poezję. Są tam utwory poważne i utwory żartobliwe. Nie jest to poezja, którą czuję, ale którą doceniam.
Całość stanowi przyjemną lekturę, przez którą czytelnik powoli sunie. Ma w sobie wszystko to, za co ludzie szanują autora i może w mojej hierarchii książek Murakamiego znajduje się na samym dole, ale wciąż cenię czas, jaki spędziłam ze zbiorem.

„Po to masz rozum, żeby zastanawiać się nad trudnymi kwestiami. Żeby jakoś pojąć to, co niezrozumiałe."