Pierwsza osoba liczby pojedynczej recenzja

Nie jestem miłośniczką opowiadań, ale lubię czytać książki Harukiego Murakamiego. Haruki Murakami jest znanym i uznanym pisarzem na świecie, co roku w czołówce wymienianych autorów do Nagrody Literackiej Nobla. Nie musi zabiegać o uwagę, ale w swoich utworach wyrażać siebie. Zbiór składa się z ośmiu opowiadań ułożonych chronologicznie, od lat gimnazjalnych autora aż po dorosłość. Jednak niech nas nie zmyli tytuł. Tłumaczka Anna Zielińska–Elliott w „Słowie od tłumaczki” tłumaczy, że w języku japońskim „ja” przybiera różne formy w zależności od jej płci, wieku, pozycji społecznej, a nawet sytuacji, w jakiej się znajduje pierwsza osoba liczby pojedynczej. Hurakami używa różnych form w zależności od opowiadania, ale w tłumaczeniu będzie zawsze „ja”. Pamiętajmy też, że każdy z nas nosi maskę i nie potrafimy w pełni poznać drugiego człowieka. Dotyczy to wszystkich bohaterów tych opowiadań, jak i samego autora. W każdym spotkaniu kryje się jakaś tajemnica. Zwraca na to uwagę w opowiadaniu „Karnawał”.

Dla mnie dużo w tych opowiadaniach ciepła i afirmacji życia w drobnych, bez znaczenia dla naszego życia zdarzeniach. Tylko czy na pewno bez znaczenia dla naszego życia. Może każda spotkana osoba spotkana na naszej drodze ma wpływ większy lub mniejszy na nasze życie, chociaż często nie zdajemy sobie z tego sprawy. Tak jak w opowiadaniu „With the Beatles”, ale też opisuje inne spotkania. Autor dzieli się z nami swoimi pasjami do jazzu w „Charlie Parker Plays Bossa Nova” i muzyką klasyczną w „Karnawał”. Jednak jak zwykle wszystkie opowiadania przenika muzyka. Drugim pasją autora jest baseball, ale oglądany na żywo, na stadionie. Ciekawie w tym opowiadaniu wypowiada się o czasie:

Ciekawe też są wstawki poetyckie autora. Po raz pierwszy autor prezentuje inną stronę swojej twórczości.

Bardzo trudno było mi wybrać najlepsze według mnie opowiadanie. Interesujące jest opowiadanie „Śmietanka”, coś, co się wydaje straconym czasem, nagle okazuje się ważnym dla nas. Moim ulubionym opowiadaniem jest „Wyznanie Małpy z Shinagawy”. W metaforyczny sposób opowiada o wszystkich w jakiś sposób wykluczonych, o samotności, ale też miłości.

W opowiadaniach jest dużo nostalgii, ale też humoru i ulubionego przez autora realizmu magicznego. Wspaniale było delektować się tymi opowiadaniami i snuć własne refleksje.