Moc truchleje. Opowieści wigilijne 1939-1945 recenzja

Na niebie widać pierwszą gwiazdkę. Rodzina zasiada do wieczerzy wigilijnej. Patrząc sobie głęboko w oczy, składając ciepłe życzenia, życzą sobie zdrowia, miłości i wszelkiego dobra. Zwyczajem naszych ojców dzielą się opłatkiem, dziękują sobie za obecność w dobro. W każdym domu słychać gwar, radość i szczęście. Magiczna chwila, która zdarza się tylko raz w roku. Na bok odkładane są wszelkie waśnie i spory. Liczy się, to co jest tu i teraz, a reszta niech pozostanie daleko za nami.

Od wydania książki "Moc truchleje. Opowieści wigilijne 1939-1945 minęły trzy lat. I choć Sylwia Winnik należy go grona moich ulubionych autorek, to przeczytanie pozycji odkładałam na potem. I nie dlatego, że książka wpadła do ogromnego stosu książek do przeczytania, ale dlatego, że czekałam na odpowiedni moment. Moment, kiedy ja będę gotowa. Ten moment w końcu nadszedł.

"Moc truchleje. Opowieści wigilijne 1939-1945" to pozycja, która pozwala docenić, to co się ma. Kiedy czytałam historię o obchodzeniu Wigilii w Auschwitz, czy na dalekiej Syberii, dziękowałam w duchu za to, co mam. Za ciepły i kochający dom, spokój i poczucie bezpieczeństwa. Autorka po raz kolejny oddała w ręce czytelnika ciepłą i niezwykle wzruszającą pozycję. Za wspomnień zamkniętych na dnie serce utkała świąteczną opowieść, która nie tyle, ile skłania do refleksji, ale przede wszystkim pozwala się zatrzymać i w tej gonitwie dnia codziennego spojrzeć na pewne sprawy zupełnie z innej, może lepszej perspektywy.

Jest to dość, bo niespełna dwustronicowa pozycja, która przenosi czytelnika do czasów wojny. Pozwala zrozumieć, jak ważne dla więźniów były święta. Jak trudno było wypowiedzieć, z obawy przed rozstrzelaniem, słowa kolędy: "Bóg się rodzi". I jak trudno było składać sobie świąteczne życzenia, bo tu na tej zbrukanej krwią ziemi, nadzieja była słowem odmienianym przez wszystkie przypadki. Bez najbliższych, bez opłatka i bez choinki. Najgorszy, a jednocześnie najważniejszy dzień w obozowym życiu.

"Moc truchleje. Opowieści wigilijne 1939-1945" obyśmy nigdy nie musieli dopisywać drugiej części.