Piernik z wróżbą recenzja

„Piernik z wróżbą” nie jest typową świąteczną powieścią. Akcja książki toczy się bowiem dwutorowo, obecnie w Krakowie oraz w okresie II wojny światowej w małej, podkrakowskiej wsi.

W czasach współczesnych poznajemy Agatę, młodą fotografkę, która z pasją oddaje się swoim zajęciom, wyszukując coraz to nowe pomysły na przyciągnięcie klientów. To zaangażowanie stawia na jej drodze starszą panią, która na krakowskim jarmarku bożonarodzeniowym sprzedaje własnoręcznie wypiekane, rozmaite rodzaje pierników. Skuszona ich niebywałym wyglądem i aromatem, dziewczyna kupuje cały słój smakołyków, których dodatkowym atutem są dołączone do każdego ciasteczka karteczki z wróżbą.

Przemysław to przebojowy, młody właściciel wypożyczalni samochodów, który skupia się w życiu na tu i teraz. Kontakty z kobietami są dla niego niezmiennie krótką przygodą. Nie w głowie mu stały związek i zobowiązania.

Drogi tych dwojga spotykają się w szalonym pędzie codziennych obowiązków. Choć tak odmienni, postanawiają poświęcić sobie nawzajem chwilę na pogłębienie znajomości. Przemek nie wiąże z nowo poznaną dziewczyną żadnych dalekosiężnych planów. Agata, mając na uwadze ostrzeżenia znającej podejście do życia Przemka przyjaciółki, również postanawia zachować dystans.

Znalezione przez Agatę w słoju z piernikami zdjęcie staje się dla czytelnika swego rodzaju machiną czasu. Przenosimy się bowiem wraz z nim w lata 40 XX wieku, gdzie poznajemy Kazimierę oraz jej małą córeczkę Helenkę, które próbują przetrwać w trudnych historycznie i społecznie czasach.
Co może łączyć tych jakże różnych bohaterów, których życia dzieli niemal wiek?

Muszę przyznać, że z tych dwóch równolegle snutych historii zdecydowanie bardziej zaciekawiła mnie ta wojenna. Agata raczej irytowała mnie jako bohaterka, przedstawiona niczym skrzywdzona mimoza, oczekująca, że świat nagle padnie do jej stóp, a wszyscy wokół domyślą się, w czym tkwią jej problemy i przybędą z pomocą. Nie przekonała mnie kompletnie i nie wzbudziła mojej sympatii. Być może prosty język powieści miał dać poczucie swojskości. Dla mnie ta „zwyczajność” była nieco na siłę, przez co niestety książka straciła dla mnie na wartości. Z przyjemnością za to czytałam opowieść o Kazi, Helence i Janku. Te postaci były bardziej wiarygodne i choć odległe w czasie, przekonały mnie swą prostodusznością, ale i tragizmem. Nie będę Wam odradzać lektury, bo jak wiadomo, co czytelnik, to opinia. Na mnie niestety, w porównaniu z innymi przeczytanymi dotąd pozycjami z gatunku, ta powieść nie zrobiła szczególnego wrażenia.