Śnieżna siostra recenzja

Do świąt jeszcze daleko, bo mamy dopiero połowę października, ale przyznać muszę, że sama myślę już o nich coraz częściej, a to za sprawą trzyletnich bliźniaków, którzy pojawili się w moich życiu i od kilku miesięcy czekają na zimę i Świętego Mikołaja. Mimo że zapach choinki, cynamonu, pomarańczy i goździków to jeszcze nie ten moment, to z pewnym rozmarzeniem i nostalgią przeglądam ofertę, jaką wydawcy kierują do dzieci na te święta. Moją uwagę przyciągnęła okładka ”Śnieżnej siostry” Mai Lunde z ilustracjami Lisy Aisato, utrzymana w czerwono-białej, świątecznej tonacji, ozdobionej śniegiem i twarzami bohaterów.

Historia, którą przeczytałam, wzruszyła mnie do łez. Bohaterem książki jest Julian, któremu podczas pływania na basenie przygląda się niezwykła, szeroko uśmiechnięta, ruda dziewczynka w czerwonym płaszczyku, Hedwig, która zaprasza go do swojego domu. Jest to piękny budynek, w którym wszystko już zostało przygotowane do Bożego Narodzenia – jest ciepły, przytulny, ozdobiony choinką, świecidełkami, girlandami, świecami, kolorowy, pachnący, a jednak pusty. Chłopca początkowo to nie dziwi, jednak z czasem zaczyna dostrzegać, że dzieje się tam coś dziwnego, zwłaszcza kiedy dostrzega brodatego, starszego mężczyznę, który wchodzi do ogrodu, ponadto ma klucze do tego pięknego, radosnego domu. Później okazuje się, że dom Juliana jest całkiem inny. Tam nikt nie oczekuje na święta, nie dba o nastrój, aromaty, wszyscy są smutni, zamyśleni, zamknięci w sobie. A przecież wcześniej było inaczej, święta również tutaj były czasem wyczekiwanym, niosącym radość, pokój, uśmiech. Tak było do czasu, kiedy zmarła Juni – starsza siostra Juliana. Chłopcu została młodsza siostra – Augusta, wspaniała pięciolatka, dla której postanowił zawalczyć o przywrócenie ciepła i barw świątecznych. Czy uda mu się tchnąć nowe życie w rodzinę, którą ogarnął całkowity marazm, poczucie pustki, bezsensowności dalszego starania się o normalne życie? Przekonajcie się, będziecie wzruszeni.

„Śnieżna siostra” to opowieść o tym, że magia świąt jest tak naprawdę w naszych sercach. Bywa tak,  trudno cieszyć się z nadchodzącego Bożego Narodzenia, zwłaszcza gdy zabraknie w naszych domach kogoś, kto rozświetlał ten czas, jak i każdy inny dzień, swoim uśmiechem, zwariowanymi pomysłami, kto zawsze był i wspierał nas w najtrudniejszych chwilach. Warto jednak wtedy pamiętać, że są inni ludzie, którzy potrzebują świątecznego nastroju, potrzebują normalności. Rodzice Juliana pogrążyli się w smutku, zapominając o całym świecie, próbując radzić sobie z tęsknotą i żalem na swój sposób, który nie okazał się skuteczny, nie przybliżył ich ani o krok do zaakceptowania myśli, że już nigdy nie zobaczą córki, że o niej zapomną. Bo prawda była taka, że nikt o niej zapomnieć nie chciał, a Boże Narodzenie to najlepszy czas, aby być z tymi, których najbardziej się kocha i myśleć tylko o nich, o dobrych chwilach z nimi spędzonych.

Przekonajcie się, czy Julian przeżyje swoje kolorowe święta, czy tchnie wypierane przez jego rodziców życie w codzienność swojej rodziny. Opowieść Mai Lunde jest piękna, wzruszająca, pełna tej nieuchwytnej, świątecznej magii, która potrafi zdziałać cuda, złagodzić wszelkie zło i przywrócić uśmiech. Nie sposób nie wspomnieć o cudownych ilustracjach Lisy Aisato, które czynią ze „Śnieżnej siostry” śliczną zimową i świąteczną perełkę, które tak ekspresywnie oddają wszystkie uczucia bohaterów książki. Można się w nie wpatrywać godzinami, bez nich książka nie miałaby takiej mocy, takiej urody. Serdecznie polecam waszej uwadze, bo to naprawdę wartościowa pozycja w całej ofercie świątecznej, jaką wkrótce zostaniemy zalani.