Piekielny chłód recenzja

Tym razem sięgnęłam po nieco starszy kryminał, wydany w 2008 roku. Według mnie jest to drugi tom serii, jednak można go śmiało czytać osobno, ponieważ w żaden sposób nie łączy się z pierwszą książką autora ("Podszepty diabła"). Jedyne co jest wspólne to postać głównego bohatera, stąd też moje określenie serii.

Książka jest całkiem przyjemna w odbiorze. Różni się od współczesnych kryminałów, ale właściwie w niczym im nie ustępuje. Różni się tym, że nie jest tak bardzo krwawa jak obecne książki ale za to fabuła wciąga niemalże od razu. Zagadka do najprostszych nie należy, autor podrzuca nam kilka mylnych tropów oraz kilku dobrych podejrzanych. W przypadku zarówno tej książki jak i debiutu nie udało mi się rozpoznać sprawcy morderstw. Autorowi udało się namieszać mi w głowie.

"Piekielny chłód" czyta się bardzo szybko. Rozdziały są krótkie, przeskakujemy między nimi niemal z prędkością światła 😉 Para głównych bohaterów da się lubić a śledztwo przez nich prowadzone jest naprawdę ciekawe. Książkę uważam za dobrą pozycję.

Powieść podzielona jest na trzy części. Pierwsza i ostatnia to historia opowiadana w pierwszej osobie z perspektywy detektywa Malone'a a druga okiem policjantki Lamb (trzecia osoba). Takie rozwiązanie pozwala nam lepiej poznać i lepiej zagłębić się w stworzoną przez autora intrygę.

Podsumowując: nieco starszy kryminał, który daje radę. Książka szybko wciąga i nie nudzi - kryminalna zagadka do najłatwiejszych nie należy. Myślę, że fani kryminałów z przyjemnością przypomnieli by sobie tę pozycję bądź dopiero poznali. Ja polecam ;)