Szept recenzja

Są takie książki, które zostają ze mną na zawsze. Nie rozumiem tak naprawdę ich fenomenu, moja pamięć działa tak, że często już po tygodniu od lektury zaciera mi się fabuła, ale niektóre z nich towarzyszą mi przez lata i pojawiają się w myślach w niespodziewanych sytuacjach. Noszę w sercu pojedyncze sceny, wyjątkowych bohaterów, urywki zdań... i czuję to już po pierwszych stronach. To nie są te powieści, które połykam na raz, tym daję dużo więcej czasu na rezonowanie we mnie, a gdy w końcu je zamykam, mam poczucie, że jestem bogatszym wewnętrznie człowiekiem.

"Szept" to historia, do której podeszłam ze spokojem. Weronika Mathia zaznaczyła się mocno na mojej literackiej drodze swoim debiutem, który pod względem emocjonalnym był majstersztykiem, jednak nieco przytłoczył mnie ilością wątków, stanowiących dla mnie materiał na kilka osobnych fabuł. Na szczęście autorka nie wyczerpała wtedy wszystkich swoich pomysłów i stworzyła coś doskonałego.

Doskonałego na tyle, że po dwóch miesiącach ciągle nie jestem w stanie przełożyć własnych myśli na słowa, którymi mogłabym swój zachwyt odpowiednio wyrazić. Tym bardziej, że pewnie nie każdy go podzieli. Do mnie Weronika Mathia przemówiła "Szeptem" tak szczególnym, że krzyczał wewnątrz mnie. To emocje przyćmiły mi w tej książce wszystko. I dobrze, bo gdy będę czytać tę powieść po raz drugi, odkryję ją na nowo. Skupię się na wyjątkowo mrocznej i łamiącej serce historii, którą trudno nawet nazwać intrygą kryminalną, to po prostu coś więcej. Zwrócę większą uwagę na cudownie odmalowane miejsce akcji, tak wyraziste, że śmiało można by określić je kolejnym istotnym bohaterem. A skoro już wspominam o bohaterach, to i ich portrety psychologiczne będę mogła jeszcze bardziej docenić.

Nakreśliłam sobie taki plan, choć nie mam w zwyczaju czytać ponownie książek, które znam. I to ostatnie słowo jest tutaj kluczowe - "Szept" można kartkować wielokrotnie, to powieść na tyle złożona, na tyle uniwersalna, że i tak za każdym razem odkryje się ją na nowo.

"Szept" to kryminał, którym Weronika Mathia na stałe zapisała się w moim czytelniczym sercu. Bez wahania postawię go na półce z książkami mojego życia i będę na niego patrzeć z czułością. Ta historia wciąż we mnie żyje, a emocje są niezwykle silne. Może nawet zbyt silne, by w logiczny sposób przekonać Was do lektury. Dodam więc na koniec nieco wyświechtane "polecam", choć nie oddaje to nawet w połowie mojego stosunku do tej iławskiej opowieści.

Moje 11/10.