Parafil recenzja

Witold Weiner, ekspert od dewiacji seksualnych, obecnie zawieszony wykładowca na uczelni. Za sprawą podkomisarz Helgi Sawickiej zostanie wciągnęły w śledztwo dotyczące morderstwa. Na miejscu zbrodni zostaje znalezione ciało mężczyzny rozebrane od pasa w dół. Pętla na szyi wskazuje na samobójstwo. Zamordowana została również jego żona. Wstępne oględziny wskazują na to, iż mąż zabił żonę po czym się powiesił. Jednak Weiner szybko sprowadza wszystkich na ziemię. Tym razem, sprawa nie zostanie tak szybko zamknięta.

W przypadku tej książki skupię się głównie na jednym bohaterze. Witold Weiner okazał się dla mnie dość intrygującą postacią. Z początku sama nie wiedziałam co mam o nim myśleć. Polubić go? A może potępić za częste sięganie po narkotyki? W sumie nie tylko to mnie w nim denerwowało. Sądziłam, że zarzuty jakie mu postawiono odnośnie napastowania studentki jakoś na niego wpłyną. Będzie się bronił. Jednak nie. Biernie przyglądał się rozwojowi sytuacji, jednocześnie z góry zakładał, że jest na przegranej pozycji. Strona po stronie ten wątek jednak nieco schodził na bok, przez wzgląd na prowadzone śledztwo. Witold, aby chociaż na chwilę zapomnieć o dramacie rozgrywającym się w jego życiu, mocno angażuje się w znalezienie mordercy.
W książce poruszony jest głównie problem dotyczący parafilii i asfiksjofilii. Przyznaję, że pod tym względem zostałam pozytywnie zaskoczona. Podczas lektury odnosi się wrażenie, że autor bardzo dobrze orientuje się w tej tematyce. Świetnie wpływa to na odbiór książki, ponieważ czytelnik czuje się doinformowany. Co więcej, nie jest to zbyt często spotykana tematyka w literaturze. Bynajmniej w moje ręce takie książki do tej pory nie trafiały.
Książkę pomimo, że ma sporo stron czyta się bardzo dobrze. Momentami jednak wydawało mi się, że wątki są przeciągane, nieco rozwleczone. Brakowało mi napięcia. Do odkrycia nowych dowód, a w rezultacie sprawcy dochodzi się powoli. Nie jest to duży minus, jednak ktoś kto ceni sobie szybki rozwój sytuacji może czuć się nieco rozczarowany.
Od pierwszych stron powieści towarzyszy nam częste używanie przeziwsk, przydomków typu Muminek, jagodzianka, pałac. Irytowało mnie to, aczkolwiek jak już wciągnęłam się w historię Weinera przestałam zwracać na to tak dużą uwagę.
Podsumowując, pomimo kilku minusów mogę powiedzieć, że autor sprostał zadaniu i pokazał się z obiecującej strony. Biorąc pod uwagę, że jest to debiut, tym bardziej stawiam ogromny plus za "Parafila". Końcówka książki mnie zaintrygowała i bardzo chętnie sięgnę po drugi tom. Chcę, by Helga i Witek zostali ze mną na dłużej.