Iluzjonista recenzja

nie często zdarza mi się, abym z uporem czekała na koniec jakiejś książki, prosząc, aby się już kończyło, do widzenia czytelniku, jesteś wolny, a zarazem - żeby nie trafiła na nieskończone pozycje. Iluzjonistę doczytałam do końca, czekając na rozwiązanie zagadki, którą kusił i nęcił od początku historii autor. brawo, doczekałam się swojego - i jestem niezadowolona.

praktycznie każdy rozdział kończył się w jakimś dramatycznym momencie, każąc czytelnikowi brnąć dalej, jeśli chce wiedzieć, co będzie dalej; a że rozdziały przeplatały się - raz z "teraz", raz z "kiedyś", trzeba było chwycić kolejną i kolejną zachętę. przyznaje, że to momentami stawało się męczące. znudzone. brakowało momentu, aby złapać oddech.
brakowało mi oddechu, takiego momentu luzu; ciągle, ale to absolutnie ciągle coś musi się przecież dziać. Behawiorysta nie śpi, nie sra i pewnie nie oddycha. a do tego - chodząca biblioteka wiedzy.

za łatwo.
pamiętam, że pisałam to przy okazji innej recenzji - bohaterom nie może być zbyt łatwo. a tutaj? odpowiedź na każde pytanie, wiedza z bezdennej studni. oczywiście, był czas, że się nie udawało - a jak miało się coś nie udać, to nie udawało się praktycznie ciągle . "oh, nie wyszło? okej". zero szoku, przewidywalne.

o ile pierwszy tom przypadł mi do gustu, tutaj mam wrażenie trochę zagrania karty-pułapki; wrócimy do historii bohatera - super, nie wrócimy - okej, może się skończyć na jednym tomie.

a zarazem jest poczucie, że to nie ma szans się wydarzyć. i nie mówię o samym Iluzjoniście, a o tym, jak ta historia się układa. nie ma szans, Mróz ponownie nie daje poczucia realności. nie mam poczucia, że gdyby to się działo, że gdyby ktoś taki zabijał, to byłby tak dzielny i mądry prokurator, znający każdą odpowiedź i każde pytanie. przykro mi, nie idzie mi tutaj o obrażanie jakiegokolwiek prawnika czy organów ścigania, ale ogranicza nas nasza biologia czy ograniczenia czasowe, wiekowe, to, co ludzkie. a Behawiorysta jest nadludzki - przez to nierealny.

nie da się ukryć - styl jest perfect , idealny, czyta się szybko, zgrabnie, czytelnik nie może się oderwać, prawda? to kupi kolejny tom. stylistycznie - nie idzie się przyczepić. to fabuła zgrzyta.

wróciłam to pisania tej opinii blisko miesiąc później - i pamiętam głównie to, jak bardzo wkurzała mnie ta książka, a zarazem - nie za dużo z fabuły. może to wynika z tego, że w ostatnim czasie na zmianę czytam kryminały i reportaże, i po prostu mi się zlewa, a może z tego, że fabuła nie była na tyle dobra (w sensie - prawdopodobna), żeby zapaść mi w pamięć.
czasem zostawiam opinie, aby do nich wrócić, na następny dzień, za jakiś czas, bo może sobie coś przypomnę, może coś warto dodać. nie tutaj. przetrzymana w poczekalni znacznie za długo.