Kama. Historia Kamili Skolimowskiej recenzja

Każdy sportowiec pragnie w życiu sukcesów. Bycia najlepszym w danej dyscyplinie. Ukoronować swój potencjał zdobyciem tytułu Mistrza Olimpijskiego. Można nazwać to spełnieniem swoich marzeń, zrealizowanie celów. Ile wyrzeczeń to kosztuje, wiedzą nie tylko ci, którzy stanęli na podium imprez sportowych na najwyższym poziomie.

Kamila Skolimowska. Rocznik 1982. Zaczynała od wioślarstwa, poprzez ciężary, które trenował jej ojciec, Robert, również olimpijczyk. Jej kariera potoczyła się błyskawicznie. Mając niespełna 18 lat zdobyła złoto w rzucie młotem podczas XXVII Letnich Igrzysk Olimpijskich, które odbyły się w Sydney w Australii. Na progu dorosłości osiągnęła to, o czym inni mogliby tylko pomarzyć.

Sięgając po książkę Beaty Żurek i Tomasza Czoika wiedziałem, że lektura nie zakończy się happy-endem. Muszę się też przyznać, że z każdą kartką przybliżającą to tego, co wydarzyło się w Portugalii podczas zgrupowania polskich lekkoatletów w lutym 2009 roku, starałem się odłożyć książkę. Po co? By przedłużyć to, co się wtedy stało. Śmierć naszej Mistrzyni była szokiem dla wszystkich. Nie mogę też skłamać. Nie raz łza w oku się zakręciła, gdy czytałem wspomnienia o Kamili Skolimowskiej. Pewnie nie jedna zatrzymała się na egzemplarzu wypożyczonym z mojej biblioteki.

Zachęcam do przeczytania książki tym, którzy chcą poznać Kamę, jaką była. Jak stawiała pierwsze kroki w dzieciństwie, gdzie chodziła do szkoły, jak się uczyła, jak prezentowała się na tle klasy (zdradzę, była najwyższa i najsilniejsza). Jakie były jej pierwsze sportowe kroki, z kim trenowała, jakie medale zdobywała. Z kim się przyjaźniła, kto ją trenował, co lubiła robić w czasie wolnym od treningów (a tych było przecież niewiele). Popatrzymy na jej zdjęcia. Jedno z Run Warsaw, z biegu ulicami Warszawy, w którym i ja biegałem. Poznamy przyjaciół, chłopaka i rodzinę. Trenerów, wychowawców, a również pewną wuefistkę, Ludwikę Chewińską, rekordzistkę Polski w pchnięciu kulą z 26 czerwca 1976 roku. Ile to już lat?... Samą panią Ludwikę znam osobiście, wspaniała kobieta. Wróćmy do Kamy. Pochylmy się nad jej krótkim życiem. Przeczytajmy wspomnienia. Nie zapomnijmy o niej!