Gruba. Reportaż o wadze i uprzedzeniach recenzja

Z wiekiem moja figura coraz bardziej przypomina rzeźbę Wenus. Niestety chodzi raczej o tą z Willendorfu. Nie będąc może od zawsze Grubą, szczupła też nigdy nie byłam, więc temat jest mi dość osobiście bliski, jakkolwiek otwartego hejtu związanego z tuszą nie doświadczyłam.
Niemal każda kobieta, która zmaga się z nadprogramowym tłuszczykiem tu i ówdzie, doświadczyła jednak delikatniejszej i dyskretniejszej formy zjawiska, o którym pisze Maria Mamczur. "Przytyło ci się", "mogłabyś zrzucić parę kilo", "ta kiecka ci zaraz trzaśnie" - nawet wypowiedziane w "dobrej wierze", potrafią zaboleć. A spróbujcie znaleźć w normalnym sklepie ładny ciuch o rozmiarze większym niż 42. Powodzenia. Nic dziwnego, że kobiety obsesyjnie się głodzą, wypróbowują diety cud, łykają pestycydy i jajeczka tasiemca, żeby tylko utrzymać lub osiągnąć upragnioną sylwetkę. Liczba przypadków zaburzeń na tle odżywiania wciąż rośnie, i to u wciąż młodszych dziewcząt.
A co, jeśli to wszystko nie pomaga? Jeśli się jest grubym, i już? A zwłaszcza Grubą, bo fatfobia dotyka przede wszystkim, choć nie tylko, kobiet?
Zaczyna się dramat.
Ponieważ nie śledzę mediów społecznościowych, nie zaglądam na Pudelki i inne takie, to o skali pewnych problemów nie miałam pojęcia. Ciałopozytywność, modelki XXL, a z drugiej strony trenerki-guru i dietetyczki-kapłanki bycia fit, jasne, wszystko to istnieje, ale jaka stoi za tym wojna kulturowa i ile złych emocji, to niestety odkrycie, i to jedno z tych odrażających. Wyzwiska i poniżanie osób z nadwagą, osób otyłych, niemieszczących się w arbitralnie ustalonej "normie" są na porządku dziennym.
Książka Mamczur budzi gniew. Po prostu gniew. Bo po pierwsze nieprawda, że grubi tylko się obżerają przed telewizorem, a po drugie, nawet jeśli, to co komu do tego? Ewangeliczna przypowieść o źdźble i belce w oku pasuje tu jak ulał. Tymczasem okazuje się, że większe współczucie wzbudzi alkoholik czy narkoman, niż osoba ważąca 120 kilo. Nieważne, że choruje, nieważne, że walczy z tuszą od lat, musi się przygotować na drwiny, kose spojrzenia, niewybredne komentarze, w najlepszym razie - niewidzialność. O ile nie spotka jej coś gorszego, jak na przykład odmowa odpowiedniego leczenia w chorobie. Czy też bezpośrednia fizyczna napaść.
Dla mnie konkluzja tej książki jest jedna. Trollom i hejterom ust pewnie nikt nie zamknie, ale my, tzw. zwykli ludzie, możemy chociaż coś zmienić. Na przykład zamilknąć, gdy na usta ciśnie się kolejna "dobra rada" albo "żarcik" z czyjejś tuszy. Bo to boli, ale nie jest to ból, który leczy. Raczej pogarsza sprawę.