Pachan recenzja

Czerwiec był dla mnie czytelniczo wyśmienity. Każda książka, z małym wyjątkiem, trafiała w mój gust, a wisienką na torcie okazała się Paulina Jurga. Mam jednak problem z oceną tego tomu. Powód jest prozaiczny - nie umiem czytać uszami. Mam awersję do audiobooków, ale zżerała mnie ciekawość. Nie znalazłam "Pachana" w ebooku więc musiałam się przełamać i po raz pierwszy książkę wysłuchać.

Mogłoby się wydawać że mafijny erotyk to temat oklepany, sztampowy i nic już więcej nie da się w tematyce wymyślić. Nic bardziej mylnego. Tu zaskoczeniem jest absolutnie wszystko.
Sama przestrzeń czasowa jest nietypowa. Akcja książki dzieje się wiele lat po wydarzeniach z pierwszego tomu, ale niedługo po tych z trzeciej części poprzedniej serii.
Kolejnym zaskoczeniem jest postać Igora "Rzeźnika". Karmiący się strachem, brutalny, bezwzględny płatny zabójca nie toleruje kłamstwa, oszustwa, nie wybacza. Uważa, że słabość jest równoznaczna ze śmiercią. Jednak nie jest w stanie wyzbyć się ludzkiego pierwiastka. Po wielu latach noszenia w sobie olbrzymiego cierpienia w Igorze ponownie zaczyna bić serce. Niby znów chodzi o fascynację... Niby...

"Żelazo hartuje się w ogniu, człowieka w trudnościach."

Tylko Aisza uszła z życiem ze spotkania z Nikołajem. Ten oddaje młodą Czeczenkę Igorowi. Początkowo plany dotyczące jej przyszłości są inne, ale dziewczyna ma w sobie ból, który intryguje Rzeźnika.

Wszystkie zarzuty, które miałam do pierwszego tomu zniknęły. Może stało się to za sprawą szerszej perspektywy, gdyż po "Ławruszniku" przeczytałam poprzednią serię, która łączy się nierozerwalnie z gruzińską, a może Paulina postanowiła nadać tomowi inny wydźwięk. Tak, czy inaczej fabuła nie sprawiała wrażenia dysharmonijnej. Aisza była wykreowana w sposób w jaki lubię. Wychowana w brutalnym świecie znała swoje miejsce. Ograniczały ją lęki, ale jednocześnie posiadała "pazur", którego potrafiła użyć. Igor trafia na podium moich "najulubieńszych bohaterów"... Tylko tyle i aż tyle.
Relacja tej dwójki nie wydała mi się już zbyt szybko poprowadzona, ani przesłodzona.

Autorka zrobiła niezły research. Igor posiadał medyczne doświadczenie, co zostało ukazane w bardzo wiarygodny sposób. Na kartach powieści znalazły swoje miejsce również ceremonie, obrzędy i zwyczaje kulturowe. Nawet nie chcę się zastanawiać, które z nich są prawdziwe, a które imaginacją świata przedstawionego. Licentia poetica? Nawet jeśli, biorę w ciemno jako pewnik.

Tom zakończony cliffhangerem, który podsyca czytelniczy apetyt na "Worowkę".