Unicestwianie recenzja

Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek pomyślę: où es-tu, Michel? Qu'est-ce qui, pour l'amour de Dieu, t'est arrivé? Że tęsknić będę za mizoginizmem Houellebecqua, wściekłym seksem, perwersją tylko i wyłącznie u niego splątaną żywo z polityką i rozważaniami o tym, że świat się kończy, zaś jemu, mężczyźnie w pewnym już wieku, przyszło tylko jedno – zdechnąć przed ekranem monitora zapełnionym frywolnymi obrazkami. Że nic nie daje już pociechy, że nie ma prawdziwej miłości, że facet jest istotą zbyt skompilowaną, by ogarnąć wszystko to, co dzieje się wokół, i że spadamy, siostry i bracia, prosto w czeluść bez dna. Au revoir, messieurs! Że nie ma już radości, nie znajdujemy szczęścia w rzeczach prostych i dniu powszednim, że wszystkim rządzą upiory, a nimi chciwość, tą zaś potrzeba orgazmu, bez którego zresztą cała nasza cywilizacja i tak legnie w gruzy.

Uf.

Tymczasem dostaję bohatera, który, o dziwo, nie dość, że jest jedynym z wielu, to wcale, ale to wcale, nie ma ochoty strzelić sobie w łeb. Bohatera, który wraca do żony (na każdy z możliwych sposobów), bohatera zgoła romantycznego, pełnego nadziei i wiary w szczęście rodziny. Głównym zagrożeniem są ataki nieznanych terrorystów, ale to tylko tło, wplecione do powieści nie wiadomo po co, bo wątek ten urywa się nagle i bez rozwiązania. Znika przenikający każdą stronę cynizm, złośliwe obśmiewane wszelkich ułomności, tępoty i niewrażliwości na Prawdziwą Sztukę. Wszystko to zastępuje troska o sparaliżowanego ojca, bowiem ona spaja rodzinę na nowo. Tu właśnie następuje rozwarstwienie historii na wiele postaci – mniej lub bardziej ciekawych, przez co wątki rozjeżdżają się jak kolejowe tory przed Gare du Nord. Jest więc śmierć oczekiwana choć zdradliwa, jest nieporadny rząd i kobieta, która sprzedaje swoje ciało. Nawet przyszłość nie wygląda tragicznie, jakby się zdawało. Wszystko to miesza się jak najgorsza na świecie soupe bujabés.

Jedyne, o czym Houellebecq pisze nadal obłędnie i w czym towarzyszę mu od wielu lat (w wyobraźni, rzecz jasna) to wizyty w restauracjach i wypijane butelki wina (tu staram się faktycznie nadrabiać). To jednak niewystarczające, by uznać „Unicestwianie” za książkę godną mistrza, spod pióra którego wyszły „Serotonina” i „Możliwości wyspy”.