Fatum recenzja

„Prawda objawia się pod warstwą czystości, a nie brudu. A pod nią też znika wraz z życiem”.

Nigdy nie sądziłam, iż wytrwam w przyjaźni z komisarzem Deryłą dziesięć tomów, nigdy nie sądziłam, że niecierpliwie będę wyczekiwać kolejnego, i nigdy nie myślałam, że szczęka może mi opaść aż tyle razy…

Autor po raz kolejny stanął na wysokości zadania jeśli chodzi o kontynuację cyklu. „Fatum” zbudowane jest z maleńkich elementów, pozornie nieważnych szczegółów, niuansów i przeczuć, układających się w przemyślaną mozaikę wyrafinowanej zbrodni, której podłożem jest, ogólnie mówiąc, właściwa kolejność śmierci, dzieło przypadku.

Fabuła przypomina trochę scenariusz do filmów z serii „Oszukać przeznaczenie” – jakby trochę na tej kanwie zbudowana była powieść. Oczywiście wątek główny oparty jest na innym motywie, ale założenie podobne. Powieść jest dopracowana niemal w każdym szczególe fabularnym, początkowo trudno powiedzieć, w jakim kierunku zmierza śledztwo, kolejne kroki sprawcy są nieprzewidywalne, sprawa dotyka niemal wszystkiego: od morderstw rytualnych, zahacza o ortodoksyjnych Żydów po to, by skończyć po prostu na szalonych ludzkich motywacjach.

Mam wrażenie, że w „Fatum” autor odszedł od zwyczajowej brutalności i plastyczności opisywanych mordów, a do głosu dopuścił sferę emocjonalną i psychologiczną bohaterów, i ich analizie poświęcił wiele miejsca.

W powieści pojawia się też nowa bohaterka. Nie wiem, skąd autor wytrzasnął Sofię Dmitris, ale znielubiłam kobietę od pierwszej sceny, w której się pojawiła. Zarozumiała, irytująco napuszona, każde jej zdanie było zaczepką, niepokorna w tym negatywnym znaczeniu, przemądrzała, i co tam jeszcze chcecie… W czasie lektury nie obyło się bez wielokrotnego przewracania oczami i trwałyśmy z Sofią w tym nieprzychylnym impasie aż do rozdziału 76, kiedy to Macedonka całkowicie się zrehabilitowała i mogę powiedzieć, że rozstałyśmy się w atmosferze milczącego szacunku.

Podobnie jak autor, miałam nadzieję, że wątek Tamary Haler potoczy się inaczej, szczerze żałuję, że tak się nie stało…

W powieści natrafiłam na kilka pomylonych nazwisk: w rozdziale 42 Bartok stał się na chwilę Bartolem, a od rozdziału 88 Marta Elert została Martą Krug.

Mając na uwadze tę metafizyczną więź, o której autor wspomina w dedykacji, pozostaję przy nadziei, że kolejna część cyklu już niebawem i znów będę mogła poczuć się tym najwyborniejszym czytelnikiem.