Ostatni taniec recenzja

Kiedy sięgam po książkę Przemysława Piotrowskiego, zawsze spodziewam się emocjonalnej petardy – takiej, która wciąga, trzyma w napięciu i nie pozwala odłożyć lektury choćby na chwilę. „Ostatni taniec” miał być kolejnym takim wybuchowym dziełem. A jednak... coś poszło nie tak.

Historia Lutosławy Karabiny, uwikłanej w szpiegowską intrygę, to materiał na opowieść z wielkim rozmachem. Kobieta postawiona pod ścianą – jej dzieci w rękach Rosjan, ona sama zmuszona do likwidacji przewodniczącego Komitetu Wojskowego NATO. Prawdziwa misja niemożliwa. Na papierze brzmi jak thriller idealny, a jednak w moim przypadku zadziałało to, jak karuzela, która co chwilę zwalniała w najmniej oczekiwanym momencie.

Były chwile, kiedy z zapartym tchem śledziłam kolejne wydarzenia – napięcie było niemal namacalne, a decyzje Luty wydawały się bez wyjścia. Ale zaraz potem coś zaczynało się rozwlekać, akcja gasła, a ja czułam się, jakbym grzęzła w mieliznach fabuły. Być może to właśnie tempo było moim największym problemem – sinusoidalny rytm, który bardziej usypiał, niż przyspieszał bicie serca.

Lutosława to postać, której nie sposób nie szanować – jej determinacja i siła robią wrażenie. Ale czy była w stanie udźwignąć całą tę opowieść? Chyba nie. Wydawało mi się, że mimo wszystkich jej dylematów i walki, sama historia traciła na wiarygodności. Wątki poboczne, zamiast wzmacniać główną oś fabuły, chwilami ją rozmywały, sprawiając, że traciłam orientację, dokąd to wszystko zmierza.

Czy to oznacza, że „Ostatni taniec” jest złą książką? Absolutnie nie. Piotrowski wciąż jest mistrzem, jeśli chodzi o kreowanie realistycznych, brutalnych światów, w których żadne rozwiązanie nie jest proste, a każda decyzja bohatera ma swoją cenę. Jednak ten taniec, choć pełen dramatyzmu, wydał mi się zbyt przewidywalny i... po prostu za długi.

Może to ja? Może tym razem nie dałam się porwać, bo poprzednie tomy ustawiły poprzeczkę zbyt wysoko? A może to książka, która wymaga ode mnie drugiego podejścia? Jedno jest pewne – „Ostatni taniec” nie pozostawił mnie z poczuciem satysfakcji. Raczej z mieszanką zmęczenia i niedosytu.