Ostatni list recenzja

Witajcie,
Mam nadzieję, że wszystko u Was w porządku. Dzisiaj chciałabym przedstawić Wam książkę, która doprowadziła mnie do łez.

Ella samotnie wychowuje bliźniaków i prowadzi domki wypoczynkowe. Samotnia jest dla kobiety wszystkim tam samo jak dzieci, Maise i Colton. Gdy brat prosi ją o pisanie listów do jego kolegi Ella zgadza się od razu. Nie liczy jednak na odpowiedź, ale gdy ją dostaje czuje się niesamowicie. Niestety szczęście nie trwa wiecznie, gdyż okazuje się, że mała Maise ma raka. Czy dziewczynka umrze? Czy brat Elli wróci przywożąc ze sobą swojego przyjaciela?

Są książki, o których chciałoby się zapomnieć. Nie chodzi tutaj wcale o to, że książka była zła, bo wręcz przeciwnie. Chodzi o to, że ta historia roztrzaskała mnie na milion kawałków. Bardzo polubiłam postać Elli. Była niesamowicie silną, wytrwałą postacią. Wiele osób załamałoby się po tym, co przeszła, ale ona tego nie zrobiła. Parła dalej naprzód walcząc o siebie i o dzieci.

Przyjemnie czytało się o zmianie, jaka zaszła w Becketcie. Otworzył się na ludzi, zakorzenił się w jednym miejscu, choć twierdził, że nie potrafi, założył rodzinę, ale przede wszystkim kochał i był kochany.

Maise to mała wojowniczka. Walczyła dzielnie z chorobą, a jej relacja z bratem bliźniakiem, Coltonem była niesamowita, magiczna. Ale to ten mały chłopiec zdobył moje serce od pierwszych do ostatnich stron i na długo dłużej. To do jakich poświeceń był gotowy… Mały bohater.

Autorka pokazuje nam jak niesamowita jest miłość między rodzeństwem. Jak dzieci potrafią być dwiema połówkami jednej całości. Czekałam na każdą scenę z Coltonem i Maise. To one tworzyły całą książkę, która opowiada o walce, nadziei, miłości w każdym tego słowa znaczeniu i stracie.

Nie mogę pogodzić się z zakończeniem. Mam ochotę wydrzeć te kartki i spalić je, żeby zapomnieć. Miałam ochotę płakać no i finalnie płakałam. Ta historia to zupełnie inny rodzaj bólu. Nigdy nie wybaczę autorce tego co zrobiła. Po prostu nie i koniec. Takich rzeczy się nie robi.

Myślałam, że to „Rzeczy, których nie dokończyliśmy” mnie rozwaliło na kawałki, ale bardzo się myliłam. „Ostatni list” po prostu zabił mnie emocjonalnie.