Ostatni, który umrze recenzja

„Ostatni, który umrze” to kontynuacja mojego ulubionego opowiadania Tess Gerritsen „Dolina Umarłych”. Po raz kolejny (i pewnie nie ostatni) jestem pod ogromnym wrażeniem talentu tej pisarki. Jednak ta część serii o Rozzoli&Isles jest trochę inna niż dotychczasowe. Wyczuwa się w niej pewne niedomówienia oraz dziwną, niemalże magiczną atmosferę. Moje odczucia związane z obecnością magii zapewne zostały wywołane umiejscowieniem głównych wydarzeń w starej magnackiej posiadłości, zewsząd otoczonej przepięknymi wzgórzami oraz hektarami lasu. Podziemne korytarze, stara biblioteka zapełniona tysiącami bezcennych ksiąg, oraz laboratoria, w których dzieci obserwują pod mikroskopami przeróżne próbki – wszystko to sprawiło, że w mojej głowie pojawił się Hogwart i Harry Potter :) Jednak, w odgrodzonym od świata zewnętrznego zamczysku nie mieści się żadna szkoła magii ale siedziba ekskluzywnej uczelni Evensong, która specjalizuje się w nauczaniu dzieci z urazami psychicznymi (najczęściej są to ofiary przemocy).

W Evensong ponownie spotykamy Juliana, którego Maura uratowała w poprzedniej części. Jednak to nie na nim skupia się historia, ale na trójce dzieci, których rodzice przed dwoma laty zostali brutalnie zamordowani. Jednak okazuje się, że zabójca nie zaprzestał swoich działań, gdyż w krótkich odstępach czasu również rodziny zastępcze całej trójki zostają w dramatyczny sposób pozbawione życia. Jane i Maura muszą zrobić wszystko, aby zapewnić dzieciakom bezpieczeństwo oraz rozwiązać zagadkę tajemniczych zbrodni. Umieszczają więc dzieci w Evensong, mając nadzieję, żę w strzeżonej posiadłości nic im się nie stanie, a wybitni nauczyciele oraz pedagog zadbają o ich edukację i komfort psychiczny. Wraz z uczniami w szkole pozostaje również Maura Isles, która obiecała sobie, że nie pozwoli aby trójce stała się jakakolwiek krzywda. Jednak w posiadłości zaczynają się dziać niepokojące rzeczy, które wskazują na to, że zabójca jest gdzieś blisko i czyha na życie dzieci…

Tess Gerritsen jak zwykle mnie nie zawiodła. Wartka akcja, niespodziewane zwroty wydarzeń, żadnego przynudzania, czy przysłowiowego „lania wody”. Przystępny język, świetnie nakreślone sylwetki bohaterów oraz nutka humoru sprawiają, że od książki nie można się oderwać. Kolejne zagadki wyjaśniane są stopniowo, a pomysłowość Gerritsen w ich kreowaniu nie zna granic. „Ostatni, który umrze” to również część, w której Gerritsen dużo miejsca poświęca na opis przyjaźni pomiędzy Maurą i Jane. Obie kobiety łączy niezwykła determinacja oraz silny charakter, a ich przyjaźń opiera się na wzajemnym zaufaniu i gotowości niesienia pomocy niezależnie od sytuacji.

W książce jest sporo odniesień i przypomnień dotyczących wydarzeń z poprzednich części, dlatego też czytelnicy, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać serii o Rizzoli i Isles, mogą się poczuć zagubieni. Sięgnijcie zatem po wcześniejsze części cyklu i zacznijcie przygodę z tą autorką! :)