Opowieść podręcznej. Powieść graficzna recenzja

Kobieta, którą każe się nazywać Fredą jest Podręczną. Oznacza to, że jej życie jest zależne od jednego z Komendantów Republiki Gilead, jego żony oraz od tego czy urodzi im dziecko. Najgorsze jest to, że pamięta życie sprzed świata, w którym przyrost naturalny był tak niski, że kobiety zostały pozbawione wartości innych niż rozpłodowe i były niewolnicami swoich panów.

Rzadko zdarza mi się przeczytać książkę z działu literatury pięknej o tak trudnej tematyce w trzy dni. Jednak już od pierwszych stron tak wciągnęłam się w fabułę, że trudno było mi się oderwać. Treść zmusiła mnie do refleksji i głębszych przemyśleń. Wielokrotnie się wściekałam, rwałam włosy z głowy, a nawet przeklinałam pod nosem. Kilkukrotnie zdenerwowana rzuciłam powieść na bok, żeby po dniu pracy wrócić do niej biegiem.

Niestety zapominałam o tym, że książka powstała praktycznie trzydzieści lat temu, przez co zdarzały się wątki, sytuacje, elementy, które wydawały mi się nielogiczne czy niespójne. W ten sam sposób trudno było mi skupić, gdy narracja przeskakiwała z czasów obecnych naszej bohaterce do przeszłości z akapitu na akapit. Po kilkudziesięciu stronach było łatwiej, ale w pierwszych rozdziałach sprawiało mi nie lada problem połapanie faktów.

Chociaż w „Opowieść Podręcznej” to kobiety mają być zniewolone i pokrzywdzone (dlatego literatura feministyczna), moim zdaniem to ogół społeczeństwa jest uciemiężony. Gdyby ci mężczyźni byli tacy wolni, jak próbuje sie nam to wmówić, czy byliby skazywani na śmierć o wielokroć częściej niż płci pięknej? Czy bardziej prawdopodobnym nie byłoby to, że mogą robić wszystko, a nie brać małżeństwa aranżowane? Można tak wymieniać długo. Racjonalnym argumentem jest, że płodnych kobiet jest za mało, ale nie rozumiem jak przymus reprodukcji ze strony „wolnych” mężczyzn ma się przekładać na prawie identyczne zakazy jak dla „zniewolonych” kobiet. Moim zdaniem ktoś próbuje wcisnąć swoje przekonania innym na siłę.

Jeżeli aż do końca będzie mieli mętlik w głowie, jest to całkowicie normalne. W pewnym momencie miałam wrażenie, że autorka nie wiedziała już w jaki sposób pociągnąć fabułę i wciskała tam wszystko, pomijając założenie i szczegóły zapisane na początku, co się przełożyło na finał historii. Ostatni, wyjaśniający wszystko rozdział z przyszłości uratował wiele i zniszczył niesmak. Wiele wyjaśnił i osobiście wstawiłabym go na miejsce prologu.

Jeżeli myślicie o serialu, lepiej wpierw sięgnijcie po książkę.