Ogrody na popiołach recenzja

„ Nikomu nie jest dane prawo do niszczenia człowieka tylko dlatego, że należy do wrogiego narodu. Wszak człowiek to nie naród.” (str. 205)

Większość wydarzeń opisanych w książce oparta jest na faktach. Obok autentycznych postaci pojawiają się fikcyjni bohaterowie. Są naocznymi świadkami tego co działo się w obozie na Zgodzie w Świętochłowicach po wojnie. Listy umieszczone w książce są autentyczne.

Jest rok 1945. Mieszane małżeństwo Karol i Margot było szczęśliwe, mimo dzielących je różnic. Dużo było takich małżeństw na Śląsku, który przechodził raz w ręce Polaków, a raz Niemców.

„ Ludzi trzeba rozliczać, biorąc pod uwagę ich winy i zasługi. Nie można patrzeć na to, z jakiej matki się zrodzili.” (str.41)

Do Katowic dociera Armia Czerwona siejąc strach i przerażenie, zamiast radości z wyzwolenia. Łupili wszystko co się dało. Zaczęły się kolejne ciężkie czasy. Najcięższe prace przy odbudowie miasta mieli wykonywać przymusowo posiadacze I i II grupy narodowościowej.

Karol zaniepokoił się kiedy zniknął jego ulubiony nauczyciel (Niemiec), z którym utrzymywał kontakty po zakończeniu edukacji. Bał się też o żonę, ale to po niego przyszli pewnego dnia o świcie. Najgorsze było to, że nie wiedział za co został zatrzymany. On i wielu niewinnych ludzi trafiło do pozostałości po podobozie KL Auschwitz w Świętochłowicach.

„ W praworządnym państwie nie można przecież zamęczyć człowieka bez wyroku.” (str.145)

Karol z własnego wyboru trafił do najgorszego baraku numer 7. Tam został odarty ze wszystkich złudzeń, a nadzieja na szybkie uwolnienie szybko zgasła. Naczelnikiem obozu był bezwzględny Salomon Morel, o czym wkrótce przekonali się nowo przybyli do obozu.

„ Wściekłość jest lepsza niż rozpacz. Daje siłę.” (str.97)

Głód, brutalność nadzorujących obóz, bezczynność mieszkańców bloku nr 7, maltretowanie, odczłowieczanie, pluskwy, pchły, tyfus. Wszechobecny strach, zobojętnienie, niepewność co przyniesie chwila w zależności od humoru nadzorujących, pragnienie powrotu do domu, to była rzeczywistość i codzienność mieszkańców bloku nr 7.
Jak to możliwe by po wojnie wyzwoliciele zgotowali wielu niewinnym ludziom taki los?.
„ Trzeba uważać, aby w tym nieludzkim miejscu nie zgubić w sobie człowieka.” (str.118)

Karol wiele razy żegnał się ze światem, ale zawsze wymykał się śmierci, dzięki radom i wsparciu towarzyszy niedoli, a także dzięki myśleniu o żonie i synu.

Więźniowie wiedzieli, że nigdy nie zapomną tego z czym się zetknęli w obozie, ani tego, że wybaczą oprawcom. Bali się też wolności. Nie wiedzieli, czy będą w stanie normalnie żyć po traumie obozowej. Musieli podpisać dokument zakazujący mówienie o tym, co działo się w obozie.

Ci co przeżyli zostali okaleczenie na całe życie i psychicznie i fizycznie. Tym, którzy mieli rodzinę i nie odebrano im mieszkania łatwiej było wracać. Byli też tacy, którzy nie mieli już nikogo i nie mieli do czego wracać.

Po latach w miejsce obozu powstały ogródki działkowe „ Zgoda”.

Bardzo przejmująca lektura.