Ogrody na popiołach recenzja

Historia jest jak otwarta księga, która wiele nam odsłania, ale też ciągle sporo zakrywa. Dlatego właśnie kocham powieści historyczne. Są one oczywiście wytworem wyobraźni autora, ale zawierają w swojej treści prawdziwą kopalnię wiedzy na temat danej epoki, czy wydarzeń, które nie są jakoś szczególnie pamiętane, albo były ukrywane przez lata… Skończyłam właśnie czytać książkę, która mną wstrząsnęła… Sabina Waszut w „Ogrodach na popiołach” przytacza historię miejsca, które miało zostać wykreślone z pamięci ludzi w nim przebywających. Autorka swoją powieścią sprawiła, że ocaliła ona to miejsce, a przede wszystkim pamięć o ludziach, którzy tak wiele w nim wycierpieli, od zapomnienia.

W styczniu 1945 roku Armia Czerwona wkracza do Katowic. Mieszkańcy nie wiedzą co ich czeka, zwłaszcza, że Katowice to miasto, w którym od lat Polacy żyją obok Niemców i nawet II wojna światowa nie zniszczyła wielokulturowości tego miasta. Jednak żona Karola, Margot, jest Niemką, więc obawiają się, jak ich rodzina zostanie potraktowana. Karol zostaje w nocy zatrzymany przez mężczyzn z biało- czerwonymi opaskami i wywieziony do dawnego obozu hitlerowskiego. Świętochowice stają się miejscem, do którego zwożeni są mieszkańcy Śląska, podejrzani o sprzyjanie Niemcom. Niektórzy z nich musieli walczyć w armii niemieckiej, bo siłą zostali do niej wcieleni, inni są cudzoziemcami, podejrzanymi o szpiegostwo, jak Holender Eric van Calsteren, czy Amerykanka Wanda Lagler. Skazani ludzie, często tylko za znajomość niemieckiego, za niewłaściwe wyznanie, czy za związek mieszany, są bici, torturowani, głodują, a kobiety są gwałcone. Komendant obozu Salomon Mortel codziennie im przypomina, że to kara za sprzyjanie Hitlerowi…

Ta książka wstrząsa. Nie tylko wstrząsa poprzez okrucieństwo, tak podobne do tego, które miało miejsce w Auschwitz i w innych obozach, ale przede wszystkim przez to, że próbowano to miejsce ukryć przed światem. Zwolnieni więźniowe, ci którym udało się przeżyć, musieli podpisać specjalne dokumenty, że nigdy w obozie nie przebywali. I udało się władzy polskiej tą tragedię, która dotknęła ludność Śląska ,tuszowaną latami, prawie ukryć… Ja nie miałam o Świętochowicach pojęcia… I ogromnie dziękuję autorce za przybliżenie mi tego tematu… nie łatwego, ale nie wolno nam o takich sprawach zapominać…Gorąco oczywiście polecam lekturę!