Efesto recenzja

Tematyka romansu mafijnego jest już tak "oklepana", że ciężko znaleźć powiew świeżości jak w tej powieści. Niesztampowa, infernalna wręcz historia, głównie za sprawą Efesto, który właśnie obejmuje stanowisko capo w rodzinie Selvaggio. Jest isnym świrem. Nieobliczalny manipulant oraz świetny strateg, który opanował te sztuki do perfekcji. Nie okazuje emocji, nie nawiązuje relacji, nikt nie wie, co planuje i czy akurat nie wykorzystuje sytuacji do osiągnięcia swojego celu.
Etna La Mantide nie jest świadoma, że jest obiecana Efesto, na którego punkcie ma obsesję. Oboje należą do sycylijskiej organizacji zrzeszającej pięć najbardziej wpływowych rodzin ze wschodniego i zachodniego wybrzeża. Młodej, porywczej, zuchwałej kombinatorce wewnętrzny diabeł podszeptuje coraz to nowe psikusy. Zapał do buntu, kleptomanii dostarcza jej raz problemów, a innym razem ratuje z opresji.
Od lat ochrania ją i przekazuje tajniki samoobrony Nino. Zadanie zlecił mu sam Efesto, a polega głównie na trzymaniu dziewczyny z dala od niego. Efesto ma mroczny problem - we śnie traci kontrolę nad agresją. Żeby tego uniknąć przykuwa się do wezgłowia łóżka w pokoju z elektronicznymi zabezpieczeniami.
Autorka świetnie naszkicowała relację między Etną i Efesto. On ją próbuje poskromić, ona jego wytresować.
Wartka akcja, skupiająca się głównie na sensacyjnym aspekcie mafijnych rozgrywek, sprawia, że książkę czyta się szybko, z zaciekawieniem, ale beznamiętnie. Ot, takie czytadełko. Autorka ewidentnie ma problem ze stworzeniem i utrzymaniem napiecia. Zwrotów akcji brak.
Kolejny aspekt, który nie przypadł mi do gustu to dziwaczny styl, uwidaczniający się szczególnie w budowie dialogów. Jedna osoba coś mówi, a druga odpowiada niewerbalnie, przy czym nie są używane imiona, czy określenia, które naprowadzają czytelnika na uczestnika konwersacji. O ile nie ma problemu, gdy w dialogu biorą udział dwie osoby, to w spotkaniach w większych grupach już ciężko się domyślić kto co mówi.
Dla przykładu pierwszy lepszy dialog między Efesto i Etną:
"A ty przestań się tak rządzić! – wykrzykuje Etna. – Sama wiem, co mam robić i w jakiej kolejności.
– Jasne, że tak. – Cieszy się. – A teraz wsiadaj. – Otwieram przed nią drzwi."
Określenie "cieszy się" dotyczy Etny, reszta wypowiedzi należy do Efesta.
Szkopuł w tym, że mam wrażenie, że zawiodło wydawnictwo, a autorka została przez nich porzucona bez wsparcia.

Moja ocena dotyczy pomysłu na fabułę. Wykonanie do poprawy, ale na to liczę w następnych tomach, po które sięgnę z ciekawości. Oby to nie były płonne nadzieje...