Bezduszni. Zapomniana zagłada chorych recenzja

Ofiary nigdy nie straciły godności, straciły ją oprawcy.

Mogłoby się wydawać, że o zbrodniach dokonanych przez nazistowskie Niemcy w czasie drugiej wojny światowej powiedziano już wszystko.

Nic bardziej mylnego.

Zapomniane ofiary.

Bo jak inaczej można nazwać polskie ofiary nazistowskiego programu „eutanazji”?
Ofiary o których praktycznie nic nie wiemy.

Co najmniej dwadzieścia tysięcy morderstw dokonanych na jednej z najsłabszej i bezbronnej grupie ludzi.

Osoby chore psychiczne od zawsze były zawsze grupą społeczna zmarginalizowaną i stygmatyzowaną

Widzieliście, że po raz pierwszy komory gazowej Niemcy użyli do zgładzenia pacjentów szpitala psychiatrycznego w Owińskach?

Wściekłość...
Przygnębienie...
Przerażenie...

To tylko ułamek tego co przeżywa czytelnik podczas lektury reportażu Kaliny Błażejowskiej "Bezduszni. Zapomniana zagłada chorych".

➡️Eugenika dla większości z nas ma negatywny wydźwięk jednak jeszcze przed wojną była uważana za niezwykle pożyteczną.

➡️Jej podstawowym celem było to, by naród składał się z jednostek jak najzdrowszych, najsilniejszych i najsprawniejszych, także intelektualnie.
Swoją złą sławę zdobyła dopiero podczas procesów norymberskich, gdy zostały ujawnione jej przerażające konsekwencje.

➡️Na przykładzie trzech miejsc – dziecięcej kliniki psychiatrycznej w Lublińcu, szpitala psychiatrycznego w Gostyninie i domu opieki w Śremie – Kalina Błażejowska opisuje wszystkie kategorie ofiar. Niepełnosprawne dzieci, chorych psychicznie dorosłych i niesamodzielnych najstarszych – tych, których niemieccy lekarze uznali za „bezduszne istoty”, wiodące „życie niewarte życia”.

➡️Autorka dokonała rzeczy prawie niemożliwej, gdyż ślady po nazistowskich zbrodniach na Polakach z niepełnosprawnością są w dużej części zatarte. Spalone archiwa, sfałszowane dokumenty, a także sama tajemnica medyczna nie ułatwiły pracy nad reportażem.

➡️Opis każdego cierpienia, każdej śmierci jest trudny, ale te dotyczące dzieci szczególnie uderzają czytelnika.

➡️Reportaż otwiera nam oczy na niewygodną i bolesną prawdę. Ale przede wszystkim na przemilczaną historię, bo do tej pory brakuje choćby dnia pamięci o zagładzie osób z zaburzeniami psychicznymi.

➡️Najbardziej boli to że odpowiedzialność za morderstwa ponieśli tylko ci, których zaraz po wojnie udało się złapać i osądzić w Norymberdze oraz przed trybunałami radzieckimi.
Reszta, czyli zdecydowana większość morderców prowadziła spokojne i wygodne życie w Republice Federalnej Niemiec, bo niemiecki wymiar sprawiedliwości zupełnie się nie kwapił do sądzenia zbrodniarzy.

➡️Jest to rzetelny reportaż o historii, która nie może zostać zapomniana.