Czuła przewodniczka recenzja

Ile razy pomyślałaś, że jesteś niewystarczająca, ile razy zwątpiłaś w swoje możliwości, poddając się w połowie drogi do celu? Ile razy postawiłaś swoje potrzeby niżej niż potrzeby bliskich? Często jesteśmy uczone tego, żeby dobro innych stawiać ponad swoje, a bo dzieci, mąż potem może wnuki. Ale czy warto? Czy wtedy czuje się się bardziej szczęśliwe? A może jest na odwrót? Jeżeli odpowiedzi na zadane pytania były twierdzące, to ta książka na pewno jest dla Ciebie, jeżeli odpowiedzi były przeczące to mimo wszystko zachęcam Cię do sięgnięcia po Czułą Przewodniczkę.

To książka, którą każda kobieta powinna mieć na swojej półce, nie po to, żeby się dołować, że nie jestem idealna, ale po to, żeby zrozumieć, że nie muszę. Niejednokrotnie zdejmie z nas poczucie beznadziejności i perfekcjonizmu do którego często dążymy, nawet podświadomie. Ta pozycja otwiera przed nami szerszą perspektywę, pozwalając spojrzeć na siebie inaczej niż zwykle. To nie jest coachingowy doping, to prawdziwa droga ku odnalezieniu siebie.

Książka dzieli się na trzy części - mi osobiście najbardziej podobała się pierwsza, a tam poznajemy trzy typy kobiet, które wewnętrznie nami kierują. I mówcie co chcecie, ale ja odnalazłam się w tej części idealnie. Zrozumiałam to co autorka próbuje nam przekazać. To nie tak, że jesteśmy jednym niezmienionym typem, nasze wewnętrzne kobiety tasują się między sobą jak w talii kart, a to którą z nich wyciągniemy zależy od sytuacji ale i emocji, które dopuścimy do głosu.

Ta książka to droga do zrozumienia samej siebie, do otwarcia tych najdalej zamkniętych drzwi, do zrozumienia pewnych sytuacji. To emocjonalna podróż do wnętrza, wychodzenie ze strefy komfortu i pogodzenie się z faktami. To nie jest łatwa lektura, nie raz zalałam się łzami, by po nie długim czasie uśmiechnąć się w duchu i poklepać po ramieniu. Jest napisana językiem bardzo dostępnym, bez zbędnych medycznych stwierdzeń, czasem mówi dosadnie, innym razem subtelniej. Fajnym zabiegiem jest to, że autorka powołuje się nie tylko na lekarzy zajmujących się badaniem naszej psychiki ale także na wytwory artystyczne, przytaczając przykłady, np. z filmów.