Anna Karenina recenzja

Lew Tołstoj po raz kolejny wprowadza nas w świat rosyjskiej elity. Wielokrotnie staniemy na rozstaju dróg, by opowiedzieć się za niejednym oksymoronem. Będziemy stawali po stronie bohaterów, broniąc ich prawa do szczęścia lub przeciwnie - osądzimy ich nad podstawie przysporzonych cierpień. 

Zdaje się, że wszyscy zachwycają się Anną Arkadiewną, żoną poważanego człowieka i przykładnego męża stanu Aleksego Aleksandrowicza Karenina. Pod wachlarzem piękna, dumy i mądrości, kryje się infantylna osóbka pozbawiona skruchy, której Stwórca nie poskąpił urody. Niebawem Anna poznaje hrabiego Wrońskiego i wszystko się zmienia. „Wachlarz opada”, romans wychodzi na jaw, a kobieta ucieka wraz z kochankiem przed surowym spojrzeniem rosyjskiej elity, nie dbając o własnego syna. 

Na całe szczęście Tołstoj nie poskąpił tuszu na swoje pióro i nie skazał nas na męczarnie z tą samolubną, nieczułą i narcystyczną dewiantką. Autor zaznajamia nas w międzyczasie z Lewinem, który usilnie pragnie odkryć sens istnienia, nie marnując przy tym swego dziedzictwa oraz rodzinę Szczerbackich wraz z ich trzema córkami. 

Tołstoj po mistrzowsku wprowadza nas w stan umysłu swoich bohaterów. Poznajemy ich udręki, smutki lub małe radości, by na koniec dostrzec to, co tak skrupulatnie badał przez te setki stron Konstanty Lewin. 

Autor z lekka kpi z „okryć” znanych filozofów i każe nam cieszyć się życiem, pamiętając przy tym o szczególnych chwilach stanu najwyższego uduchowienia.