Anna Karenina recenzja

"Anna Karenina" towarzyszyła mi wytrwale przez ostatni miesiąc. Arcydzieła Lwa Tołstoja słuchałam w doskonałej interpretacji Marcina Trońskiego który przez ponad 2000 minut czarował mnie nienaganną dykcją i miłym dla ucha tembrem głosu.
To oczywiście nie było moje pierwsze spotkanie z tą powieścią bo jako licealistka (wieki temu), będąc zafascynowaną literaturą rosyjską, pochłaniałam namiętnie powieści Dostojewskiego, Tołstoja i Bułhakowa.
Po latach postanowiłam powrócić do tych książek i sprawdzić jak odbieram je jako osoba starsza, dojrzalsza, z niemałym bagażem życiowym.

Niezwykle ciekawe to doświadczenie. Generalizując powieści te, czytane po latach, nie mają już dla mnie takiej siły rażenia jak kiedyś. Wydaje mi się że czytane w okresie dorastania - okresie buntu, niezgody na niesprawiedliwość - mogą wstrząsnąć czytelnikiem i zapisać się w pamięci jako literackie arcydzieła.
Teraz już nie robią na mnie takiego wrażenia, ale to nadal literatura najwyższej próby: pełna rozważań filozoficznych, teologicznych i pytań egzystencjalnych.

"Anna Karenina" w powszechnej świadomości funkcjonuje jako romans wszechczasów, historia nieszczęśliwej miłości bez happy endu. Powrót do tej powieści uświadomił mi że to bardzo powierzchowna interpretacja bo związek Anny z hrabią Wrońskim jest dla Lwa Tołstoja tylko pretekstem aby opowiedzieć czytelnikowi o ówczesnej Rosji: gdzie konwenanse były ważniejsze niż osobiste szczęście, gdzie wyłamując się z nich było się skazanym na towarzyską śmierć i wytykanie palcami, gdzie uczucia były zbędnym balastem.
Romans głównej bohaterki jest tylko jednym z wątków powieści.
Nie mniej miejsca zajmuje w nim postać Konstantego Dmitricza Lewina, szlachcica mieszkającego i pracującego na wsi. To jego losy ukazują nam Rosją jako kraj pracujących w pocie czoła chłopów, których ciężka egzystencja jest pokazywana w kontrze do bawiącej się i piastującej nikomu niepotrzebne urzędy arystokracji. Czasami miałam wrażenie że to on jest tu postacią kluczową a historia Anny i Wrońskiego jednym z wątków, który z biegiem lat został nagłośniony choćby przez liczne interpretacje filmowe tej powieści.

To dzieło monumentalne, miejscami porywające a miejscami nudne i wprawiające czytelnika w stan letargu. Niemniej to klasyka a po nią zawsze warto sięgać. Cieszę się że zrobiłam to ponownie.