Autor: @Malwi ·2 minuty

2025-03-10

2 komentarze

26 Polubień

Las. Cisza. Dziewczyna, której nie powinno tam być. Zmarznięta, samotna, milcząca. Tak zaczyna się ta historia. Tak zaczyna się niepokój, który wpełza pod skórę i zostaje tam do ostatniej strony.

Dorota Gliwa nie pisze książki, którą można po prostu przeczytać. "Odludzie" się przeżywa – niczym sen na granicy jawy i koszmaru. To opowieść o ludziach, którzy wymazali się z cywilizacji. O rodzinie, która zamiast wrócić do świata, została w dziczy, choć nie było już wirusa, przed którym uciekli. O Emi – dziewczynie z lasu, która skrywa tajemnice gęstsze niż puszcza, w której dorastała.

Gdy trafia na komisariat w Wigilijny poranek, nikt nie wie, kim naprawdę jest i co przeszła. Nikt, poza nią samą – a może i ona już nie pamięta? Przeszłość jest tu jak drzewa w lesie: splątana, ciemna i pełna cieni. Milczenie Emi jest jak echo tego, co wydarzyło się na odludziu. Tylko psycholożka Sara Mikulska ma odwagę wejść w ten mrok, zapytać, dotknąć, zrozumieć.

Czy można zapomnieć świat? A może to świat zapomina o tych, którzy wybierają samotność? Gliwa prowadzi nas przez tę opowieść z precyzją chirurga – tnie ostro, głęboko, bez znieczulenia. Klimat książki jest jak mgła unosząca się nad leśnym poszyciem – niepokojący, duszny, nieprzewidywalny. Nic tu nie jest oczywiste, nic nie jest proste.

To nie jest zwykły thriller. To książka, która każe patrzeć w ciemność i pytać, czy na pewno chcemy zobaczyć, co się w niej kryje. A kiedy już raz tam zajrzymy – nie będzie odwrotu.

Gliwa snuje tę historię z niepokojącą lekkością. Nie epatuje grozą – ona sączy się sama, powoli, kropla po kropli, aż w końcu orientujemy się, że stoimy po kostki w czymś, co przypomina bagno. A kiedy próbujemy się z niego wydostać, okazuje się, że wciąga nas coraz głębiej.

Jest coś przerażającego w tym, jak autorka opisuje las. Nie jako piękne, sielskie schronienie, ale jako coś, co pożera ludzi, ich wspomnienia, ich człowieczeństwo. Czy można mieszkać w dziczy przez lata i nie stać się jej częścią? Czy można odciąć się od świata i nadal być sobą?

Krugerowie, rodzina Emi, zdecydowali się na życie w ukryciu. Przed czym naprawdę uciekali? Przed wirusem, przed ludźmi, przed sobą? Pytań jest więcej niż odpowiedzi, ale to właśnie sprawia, że "Odludzie" pozostaje w głowie na długo po lekturze.

Czy las jest azylem, czy pułapką? Czy można wrócić do świata, jeśli przez tyle lat żyło się poza nim? A może prawdziwa izolacja nie ma nic wspólnego z miejscem, w którym jesteśmy – tylko z tym, co nosimy w sobie?

Nie znam odpowiedzi. Ale wiem jedno – ta książka to nie tylko historia. To doświadczenie. I nie każdy będzie gotowy je przeżyć. Czy polecam? Tylko jeśli jesteś gotowa/gotowy na historię, która zostaje w Tobie na długo. Bo "Odludzie" to nie tylko miejsce. To stan umysłu.

Moja ocena:

Data przeczytania: 2025-03-10

× 26 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Odludzie

Dorota Glica

7.8/10

Seria: Mroczna strona

W Wigilię na posterunek policji trafia nastolatka, którą znaleziono rano samą przemarzniętą w lesie. Nikt nie wie, co się zdarzyło, bo dziewczyna, mimo prób funkcjonariuszy, uparcie milczy. Dopiero p...

Komentarze

@Czytajka93 · około miesiąca temu

Bardzo dobrze i szczerze napisana rekomendacja tej książki ❤️

× 4

Komentarze (1)

@Malwi · około miesiąca temu

Dziękuję

× 1

@zuszka60 · około miesiąca temu

Świetna recenzja i zachęca do przeczytania.

× 3

Komentarze (1)

@Malwi · około miesiąca temu

Dziękuję

× 1

Odludzie

Dorota Glica

7.8/10

Seria: Mroczna strona

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Zobacz inne recenzje

Sens istnienia

Odludzie - Dorota Glica Wydawnictwo Filia Opis od wydawcy 📌📖 W Wigilię na posterunek policji trafia nastolatka, którą znaleziono rano samą przemarzniętą w lesie. Nikt nie wie, co się zdarz...

@Zaczytanablondynka

Odludzie

"Mówi się, że czas leczy rany, ale to bzdura. Wie o tym każdy, kto doświadczył straty tak nagłej, jak trzęsienie ziemi, w którym bez ostrzeżenia traci się stały grunt pod nogami i wszyst...

@Spizarnia_ksiazek

Pozostałe recenzje @Malwi

Zaginiona pacjentka

Przyznam, że po opisie "Zaginionej pacjentki" spodziewałam się pełnokrwistego thrillera medycznego – z tajemnicą, mrocznym szpitalem i atmosferą narastającego niepokoju....

Recenzja książki Zaginiona pacjentka

Papier, kamień, nożyce

Czasami kłamstwo to najżyczliwsza prawda, jaką można komuś wmówić – choćby sobie samej. To zdanie nie opuszczało mnie ani na chwilę podczas lektury "Papier, kamień, n...

Recenzja książki Papier, kamień, nożyce