W cieniu błyskawic recenzja

Brian McClellan po niespecjalnie udanych próbach wyduszenia maksymalnych zysków ze swojego debiutanckiego cyklu książek o magach prochowych (sama "Trylogia Magów Prochowych" była bardzo udana, ale jej trzytomowa kontynuacja okazała się męcząca i nudna) zdecydował się na "nowy" początek w postaci książki "W cieniu błyskawic", rozpoczynającej (jakżeby inaczej) kolejy cykl: "Trylogię Magów Szkła". Jest ona (a przynajmniej pierwszy tom) ewidentnie taktycznym odwrotem autora na z góry upatrzone w pozycje i powtórzeniem wzorców fabularnych, które doskonale sprawiły się poprzednio. Jedyną różnicą pomiędzy steampunkowymi światami pierwszych tomów obu wymienionych cykli jest zamiana prochu na szkło, które jest surowcem warunkującym i ograniczającym użycie magii, przez niezbyt liczną, uprzywilejowaną kastę magów szkła, dla niepoznaki zwanych tancerzami. Poprzednio prochowi magowie walczyli z bóstwami, tu szklani magowie walczą z tajemniczymi istotami nadnaturalnymi. Tam bohaterem był dowódca wojskowy i mag prochowy, tu bohaterem jest były dowódca i tancerz szkła Demir Grappa. Obaj wiele przeszli i obaj byli wielce utalentowani. Obydwóm zagrażały spiski polityczne i magiczne. Obydwaj zbierali ekipy pomocniczek i pomocników o niezwykłych talentach. Tam dochodzenie prowadził śledczy Adamet, tu innym śledztwem kieruje kobieta. Tam magiczne tło okazało się wstępem do wojny z bogami, tu magia jest kością niezgody z innymi magicznymi istotami. Niezależnie od drobnych różnic podobieństwa między "W cieniu błyskawic" i "Obietnicą magii" są uderzające. I, nie ma co ukrywać, fatalnie rozczarowują wtórnością. Czułem się prawie jakbym czytał drugi raz to samo od nowa, ale nie porzuciłem lektury i ostatecznie oceniam ją dość przyzwoicie. Wyjaśnienie tej pozornej sprzeczności jest proste. Brian McClellan jest jednak na tyle sprawnym rzemieślnikiem, że stworzona przez niego powieść jest w stanie skutecznie podtrzymywać zainteresowanie czytelniczek i czytelników dzięki szybkiej akcji, licznym intrygom, wzbudzającym sympatię bohaterkom i bohaterom oraz tajemnicom, których zarysy pierwszy tom cyklu ujawnia dość oszczędnie. Mam jedynie nadzieję, że ich rozwiązania będą chociaż w minimalnym stopniu oryginalne i interesujące, bo w pierwszym tomie nie ma dosłownie niczego czego byśmy już nie znali z rozlicznych książek fantasy i powieści samego McClellana. Szósta gwiazdka jest więc na kredyt, bo tak naprawdę jest to powieść doskonale przeciętna. I nieco przegadana, co można było podejrzewać już tylko na podstawie liczby stron. Wyjątkowo jednak Fabryka Słów nie podzieliła jej na dwie części, jak to ma w zwyczaju, ale wydała książkę w oprawie zintegrowanej, z umiarkowanie atrakcyjną grafiką okładkową.