Achaja. Tom 1 recenzja

Z całej książki najbardziej polubiłam maga Mereditha. Na początku wydawał mi się trochę bezpłciową postacią, ale widać jak relacja z Wirusem zaczyna kształtować jego charakter. Ciekawość przezwycięża strach, czarownik podejmuje najważniejszą decyzję w swoim życiu... Pierwszy tom pozostawia nas z pytaniem, czy Meredith zaakceptuje swój stan i wykorzysta jego siłę, czy znajdzie sposób na przeciwstawienie się Wirusowi i podjęcie z nim walki.

Już na pierwszych stronach rozdziałów opowiadających o Achai czuć, że ta dziewczyna dostanie w kość. Jeśli miałam nadzieję, że los się odwróci i będzie dla księżniczki łaskawszy, to po połowie książki zdałam sobie sprawę, że nie ma tutaj co wierzyć w bajki. Na początku księżniczka myśli tylko o tym, by przeżyć, znajduje w sobie siłę i wolę walki, musi stać się ostrożna i przebiegła, bo wokół nie ma już nikogo, kto chciałby jej bezinteresownie pomóc. Mam wrażenie, że przy następnych tomach Achaja będzie chciała się także zemścić za wszystko, co ją spotkało, dlatego ten wątek kojarzy mi się z tykającą bombą. Im więcej upokorzenia spotyka tę bogu ducha winną dziewczynę, tym gorsza kara czeka jej prześladowców. A może nie? Może Achaja wcale nie będzie chciała wrócić do ojczyzny i odzyskać należną jej pozycję?

Strasznie podoba mi się lekkość pióra autora, nawet trudne sytuacje wychodzą mu bardzo naturalnie, nie spotkałam się tutaj z żadną naiwną sceną. Wypowiedzi bohaterów są odpowiednio dobrane do ich pozycji społecznej i nie odbiegają od ich charakteru. Z wielką przyjemnością czytałam chociażby rozmowy z Hekkem, czasami jego wypowiedzi sięgały całej strony, ale to nie były "suche wykłady", tylko żywa mowa i ekspresja. Te walki... Ostatni rozdział był po prostu rewelacyjny. Dawno nie czytałam o takich "epickich" potyczkach (ostatnim razem chyba jak jeszcze "Bleach" miał jakiś sens, czyli wieki temu). Nie wiem, czego się spodziewać po następnych tomach, ten świat jest nieprzewidywalny (!), mam nadzieję, że będzie jeszcze ciekawiej.