Smocza żona recenzja

Jest w powieści coś takiego magnetycznego, co utrzymuje uwagę czytelnika. Trzeba przyznać, że to największy plus tej książki. Nie chcemy odrywać się od lektury, nawet jeśli czasem ogarnięcie wszystkich wątków sprawia nam trudności. Szczególnie podobała mi się część poświęcona driadom i negocjowanie z nimi.

Z minusów, które zaobserwowałam, chyba najbardziej wybijało mnie poszatkowanie fabuły. Dzieje się tutaj dużo rzeczy, jest wiele intryg i wielu bohaterów, ale skaczemy pomiędzy tym wszystkim zbyt szybko. Momentami czułam się przez to zagubiona i przytłoczona.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Z jednej strony styl autorki jest pociągający, ma potencjał na stworzenie lekkiej i fajnej fantastyki, a z drugiej mam wrażenie, że bardzo szybko o "Smoczej żonie" zapomnę. Zostanie mi tylko taki kłębek niepoukładanych myśli w głowie. Niektóre zdania były takie trafne, że aż miałam ochotę je sobie gdzieś zapisać, ale zdarzały się też takie, przy których przewracałam oczami.

Nie powiedziałabym, że postacie były papierowe, ale na pewno czegoś im zabrakło. Nie sympatyzowałam z nikim, mimo że było ich tak dużo. O nikogo się nie martwiłam, ani nie przejmowałam jego losem, nawet główna bohaterka była mi raczej obojętna. W powieści jest wiele rozmów i krótkich scenek, a wydaje mi się, że świat nabrałby większej głębi, gdyby wybrać tylko kilka fragmentów, ale za to pochylić się nad nimi dłużej. Więcej pokazać niż tylko o tym mówić.

Podsumowując, spróbowałam, "dało się zjeść", ale polecać pewnie nie będę, bo po prostu błyskawicznie o tym zapomnę. Widziałam, że seria ma wiernych fanów, co dowodzi, że są czytelnicy, którym odpowiada takie prowadzenie historii.