Achaja. Tom 1 recenzja

Achaję poznajemy jako płaczliwą, poddańczą księżniczkę, ale w miarę rozwoju fabuły jej charakter zaczyna nabierać przyzwoitych ram. Zaczynam ją lubić i jej kibicować. W trakcie powieści poznajemy jej losy. Niesłusznie, z wyniku dworskiej intrygi, zesłana do wojska – staje się żołnierzem a potem niewolnicą. Koleje jej losu są wciągające, ale żeby nie zdradzać szczegółów fabuły powiem tylko, że spotkało ją wiele niesprawiedliwości. Musiała zmierzyć się z potwornościami tego świata, ale nawet w najciemniejszych okresach spotykała kogoś kto ją czegoś nauczył albo udzielił pomocy. Wsparcie, które otrzymała nie było do końca bezinteresowne, ale „darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby” - trzeba przyjąć na barki to co przynosi los. Achaja w trakcie swojego młodego życia nabyła wiele umiejętności, zwłaszcza tych niezbędnych w walce, co pozwoliło jej przetrwać kolejne niespodzianki losu.

W tej pozycji są jeszcze dwa inne wątki, które zmierzają do tego, żeby wreszcie się złączyć. Częściowo już się to stało w pierwszej części. Drugim wątkiem jest historia „rycerza” Siriusa i świątynnego skryby Zaana. Właściwe to Zaan jest w tej parze mózgiem a Sirius godzi się na wszystkie jego pomysły. Razem tworzą niezły duet oszustów, który w końcu ląduje na dworze Wielkiego Księcia Królestwa Troy, Oriona. Nieokrzesany Sirius radzi sobie na dworze średnio, ale wszelkim problemom zapobiega jego giermek. Trzecim wątkiem są losy czarownika Mereditha, które aktualnie, pewnie pozornie, nie mają żadnego związku z kolejami losu pozostałych bohaterów. Ma on zmierzyć się z czarownikiem zakonu, ale zostaje uwięziony a potem w niespotykany sposób uwolniony. Co dalej dowiemy się pewnie w kolejnych tomach.

Kilka rzeczy mi przeszkadzało w „Achai”. Pierwsze to lektorka, ale z czasem się przyzwyczaiłam. Drugie to nieustanne wyzwiska i praktycznie wszechobecny seks. Nie przypominam sobie, aby w „Wiedźminie” lub „Władcy Pierścieni” (uwielbiane przeze mnie tytuły fantasy) było tego tak wiele i w dodatku przedstawione w tak krzykliwy sposób. Wszak nie to powinno być główną osią fabuły. W mojej opinii wszystko trzeba wypośrodkować, bo czasem miałam wrażenie, że każda akcja zakończy się wyzwiskami i seksem, niekoniecznie za zgodą dwóch stron.

Reasumując, można tego posłuchać, ale nie jest to proza z wysokiej półki gatunku. Nie poddaje jednak i słucham kolejnej części. Zobaczymy co przyniesie...