Łowcy skór recenzja

Sprawa łódzkiego pogotowia zelektryzowała media i całą opinię publiczną. To jedna z największych i najbardziej okrutnych afer, jakie miały miejsce w ciągu ostatnich lat. Bulwersująca, wstrząsająca i niezwykle mroczna. W sprawę sprzedaży ciał uśmierconych pacjentów zaangażowanych było kilkanaście osób. A słowo pawulon odmieniane było przez wszystkie przypadki. Jednym z dziennikarzy, którzy ujawnili przypadek łowców, był Tomasz Patora. Teraz po dwudziestu latach, wraca, by przedstawić nieopublikowane dokumenty i relacje świadków.

To miała być dobra książka. Relacja z pierwszej ręki, bez niedopowiedzeń i koloryzowania treści. Same fakty i twarde dowody. Niestety, ale tak nie jest. Chyba nigdy nie byłam tak zła po lekturze książki. Tu nic nie jest, tak jak być powinno. Chaos goni chaos. Tak naprawdę osoba, która urodziła się po aferze, nie dowie się nic. Zamiast uporządkowanych treści dostanie ogrom zlepek historii, które do niczego nie prowadzą, nic nie pokazują i z których nic nie wynika. Stek nazwisk, wyjazdów i tyle. Dopiero w drugiej części lektury co nieco się rozjaśnia, jednak jest to zdecydowanie zbyt mało, by mówić o porządnej i wartościowej lekturze.

Jednak nie to jest najgorsze. Rozumiem, że autor był jednym z pierwszych, którzy rozwiązali sprawę, nie odbieram mu zasług, ale czy my musimy mu stawiać pomnik? W całej książce jest tylko ja, ja i ja. Ja rozwiązałem, ja nagłośniłem, i ja nie dostałem za to żadnej nagrody. To o mnie nie mówi się na studiach medycznych, czy dziennikarskich. To o mnie nie uczy się w szkole. Nie lubię takiego braku pokory w autorach. Jedna głośna sprawa nie czyni kogoś wielkiego.

Z jednej strony próba dokładnego opisania sprawy, a z drugiej samozachwyt autora. Zabrakło tu chłodnej relacji, dziennikarskiego sznytu i większej empatii. Szkoda, że temat został tak potraktowany. Nie rozumiem, po co wracać do sprawy w tak marnym i kiepskim wydaniu. Mam nadzieje, że kiedyś doczekamy się wybitnego reportażu, a nie marnej próby, z której nic nie wynika.