Pozorantka recenzja

Dwudziestosześcioletnia Florence od dwóch lat pracuje jako asystentka redakcji w wydawnictwie Forrester Books, ale nie taka praca, ani sposób życia był jej marzeniem. Pragnęła zostać pisarką i to poczytną. Przez ambicje katalogującej wszystkich matki szukająca własnej tożsamości dziewczyna ma niskie poczucie własnej wartości.

Po raz kolejny będę należeć do mniejszości przy ocenie książki, która atakowała mnie ze wszystkich stron reklamami, świetnymi ocenami. Niestety dla mnie dobra literatura to coś więcej niż piękna okładka, kwiecisty styl literacki i świetny marketing. By na to miano zasłużyć książka musi zawierać treść. W "Pozorantce" tego właśnie zabrakło.

Po przeczytaniu 3 rozdziałów sprawdziłam kim jest autorka. Okazało się, że dziennikarką i redaktorką. Moja konkuzja - chyba niespełnioną. Biorąc pod uwagę ilość znanych pisarzy wymienionych w książce przyszło mi na myśl, że autorka aspirowała by zostać krytykiem literackim, ale pragnienia się nie spełniły i teraz wszystkie przemyślenia na temat innych książek, składowane przez nią w szufladzie, trafiły do jej powieści. Dla mnie te filozoficzne dywagacje były całkowicie zbędne i powodowały uczucie znużenia.
Może pisarka chciała zabłysnąć erudycją wplatając w fabułę tematykę polityki, naukę gotowania z pretensjonalnością przepisów, a nawet wplątując osobę arborysty... Nie wiem. Stawiając kolejne kroki w gąszczu bezzasadnych informacji zastanawiałam się jak dużo z tych opisów będzie miało realny lub choćby znikomy wpływ na fabułę. Okazało się, że niewiele. Reszta była przesadnym stylistycznie zapychaczem stron.

Jako thriller psychologiczny książka powinna wzbudzać poczucie niebezpieczeństwa, ale autorka totalnie nie potrafiła tego zrobić. Florence, mieszkając w starym domu na odludziu, który nie posiadał żadnej mrocznej historii, żyła sobie sielankowo, bezstresowo i bezpiecznie, natomiast sposób w jaki autorka buduje napięcie doskonale ukazuje fragment:
"Ale uwielbiała tam być, zupełnie sama, i wiedzieć, że patrzy na ten sam krajobraz, na który mógł patrzeć osiemnastowieczny osadnik. Raz natknęła się na leżącą na ziemi torebkę po cheetosach i doznała takiego szoku i przerażenia, jakby zobaczyła trupa."
Wyczerpujące opisy postaci mają formę opowiadającą zamiast pokazującą. Dokumentują, jak wygląda żmudna praca asystenta wydawniczyego, zbieranie materiałów do książki.

Kiedy wreszcie pojawia się to, co można nazwać thrillerem, powieść dobiega końca.
Dla mnie był to najgorszy thriller psychologiczny jaki czytałam, dodatkowo obfitujący w błędy drukarskie (mylenie imion postaci). Przerost formy nad treścią.