Pomroki recenzja

Tak! Chciało mi się drążyć temat tajemniczego pożaru domu Barbary Ubryk. Dlatego sięgnąłem po tę książkę. By poznać prawdę.

Dość sporo się tutaj działo. A opowieść fabuły z różnych perspektyw czasowych powodowała, że mój umysł cały czas pracował na pełnych obrotach. Czytałem, a im głębiej zanurzałem się w tej historii tym więcej pojawiało się we mnie pewności, że w Konarach kiedyś i teraz działy się rzeczy, o których wolałbym nie wiedzieć.

Dylematy.
Pytania.
Wątpliwości.

Odkrycie pewnych prawd na niewiele się zdało. Owszem, wiedziałem. Tylko co z tego, gdy nie mogłem z tej wiedzy skorzystać? Pogrążony w smutku i beznadziei czytałem dalej. Łapałem się na tym, że zdarzały mi się momenty kiedy nieświadomie przerywałem i głęboko zanurzałem się we własnych myślach szukając w nich rozwiązania kryminalnej zagadki. Analizowałem zebrane fakty…

W pewnym momencie współodczuwałem to wszystko co czuł prokurator Michał Stróż. Szukałem odpowiedzi na pytanie "dlaczego". Dyszałem. Serce w mej piersi łomotało. Ukryty za książką próbowałem się uspokoić. Zatopiony w swoich czarnych myślach dotarłem na dno człowieczeństwa.

Zaskoczenie.
Ból.
Strach.

Obłęd. Dopadł mnie. Szaleństwo przeżywanych emocji było nie do wytrzymania. Po mojej twarzy płynęły wezbrane potoki łez. To były łzy współczucia, ale i nienawiści. W tym momencie skończyło się wszystko. Moja dusza roztrzaskała się na drobne kawałki. Pozostało tylko ciało. Marne. Nikomu nie potrzebne ubranie dla mięśni i kości...

Autorowi udało się wytworzyć taką atmosferę opowieści, że bardzo często poziom adrenaliny podskakiwał mi do niespotykanego do tej pory poziomu. I długo go "podlewał" zwrotami akcji, które niosły kolejny ładunek emocji.

Po lekturze tej książki długo nie mogłem znaleźć miejsca dla siebie. Poszedłem więc do lasu, by poukładać myśli i zaznać spokoju. Biegłem. Oddychałem pełną piersią. Po woli mój umysł opuszczały brudne myśli. I wtedy zauważyłem, gdzieś pomiędzy drzewami szopę. Lichą. Ledwo stojącą. Zatrzymałem się. Zbliżyłem się do niej. Niepewny zajrzałem do środka i...