Pomroki recenzja

Czy definicja słowa "matka" nie powinna kryć w sobie postaci wypełnionej po brzegi bezwarunkową i niepodważalną miłością? Takiej, która pomimo trudów i zwatpień ostatecznie zawsze stanie po stronie swojego dziecka? Czy ksiądz, jako przedstawiciel boga, nie ma służyć pomocną dłonią i okazywać troski o wiernych? Cóż... teoria teorią, a życie życiem...

Ciało Barbary Ubryk znalezione zostaje w jej spalonym domu. Podpalenie czy nieszczęśliwy wypadek? Wszystko wskazuje na to, że śledztwo powinno zostać szybko zamknięte. I tak zapewne by się stało, gdyby do sprawy nie został skierowany prokurator Michał Stróż. Były duchowny został wybrany nie bez powodu. Choć wszyscy liczyli, że uda się go nakłonić, jak nie prośbą, to groźbą, do zamiecenia niewygodnych elementów pod dywan, on zabiera się do roboty rzetelnie, nie zamierzając oszczędzać byłych "kolegów po fachu".
Podążając wraz z mężczyzną meandrami śledztwa, zagłębiamy się w wydarzenia, które miały miejsce w niewielkich Konarach w latach 90. Ania Ubryk i jej matka oddychają z ulgą, gdy mąż i ojciec, ich oprawca, umiera. Choć nie jest im łatwo, jakoś wiążą koniec z końcem. Udaje się to między innymi dzięki regularnej pomocy miejscowego proboszcza Szeli. Niestety, przeszłość Barbary i starego księdza kryje wielką tajemnicę, która odciśnie się niezmywalnym piętnem także na niczemu niewinnej Ani.

Jak mną ta książka wstrząsnęła! Ile razy zaciskałam zęby z wściekłości na zgniły system i niestety ciągle panującą w środowisku kościelnym bezkarność. Jakby mało było brudów wypływających spod sutann, na moją głowę podczas lektury wylało się szambo z serca kobiety, która na miano matki nigdy nie zasługiwała. Choć czyny Barbary można by próbować usprawiedliwić doświadczeniami z dzieciństwa i trudną sytuacją, to jednak w moich oczach pozostanie potworem.

Autor doskonale dawkuje napięcie. Ani jedno zdanie powieści nie wydaje się zbędne i mimo wielu rodzących się w głowie podczas lektury hipotez, zakończenie i tak zaskakuje. Czy można stwierdzić, że sprawiedliwości stało się zadość? Nie mogę w pełni podzielić się moją opinią, bo z recenzji stworzyłabym spoiler. Napiszę jedynie, że w moim odczuciu w pewnych sprawach, bez względu na rodzaj poniesionej przez oprawców kary, wyrządzone krzywdy nigdy nie zostaną zmazane, a życie ofiar nie będzie miało szansy wrócić w pełni na dobre tory. Mam tylko jedno życzenie: niech to się w końcu zmieni! Niech winni stają przed sądem bez względu na zawód, status społeczny i wpływy. To jedyna szansa, by pokazaniem, że nie ma ludzi nie do ruszenia, zatrzymać machinę działania tych, którzy mają się za bogów.