Był sobie pies 2 recenzja

Bailey, bohater książki "Był sobie pies", powraca! I ma nowe zadanie. Musi towarzyszyć CJ, dziewczynce z rodziny Ethana. Jednak będzie to jeszcze trudniejsze, bo matka CJ nienawidzi psów. Na dodatek sama Clarity często po zjedzeniu czegoś idzie do łazienki, a tam Bailey słyszy niepokojące dźwięki...

Opowieść ta jest niesamowicie wzruszająca i do bólu prawdziwa. Przedstawione mamy tu losy CJ - nastolatki, która zmaga się z brakiem akceptacji ze strony własnej matki oraz bulimią. Jej jedynym przyjacielem jest Trent oraz właśnie Bailey... Czy raczej Max lub Toby. Nieważne, pod każdym z tych imion bowiem kryje się czułe, psie serce oraz chęć pozostania z swoim właścicielem - nieważne, czy to jest konieczne, czy też nie.
W historii bardzo ciekawie został przedstawiony także motyw nienawiści do psów oraz tego, jak nieczuły może być rodzic względem swojego dziecka. Gloria, matka Clarity, została idealnie pokazana w roli właśnie takiego rodzica. Z jednej strony naprawdę jej nie polubiłam, z drugiej jednak było mi jej najzwyczajniej w świecie żal. Ciągle goniąca za nowymi doznaniami i mężczyznami, nie dostrzegała krzywdy, którą swoim zachowaniem wyrządzała córce.
Początek książki był naprawdę dobry, ale niestety - moim zdaniem ta część nie dorównała pierwszej. Środek bardzo mi się ciągnął, ale na całe szczęście końcówka jest bardzo dobrym i konkretnym zamknięciem całej historii. Co do samego stylu autora, to nie mam nic do zarzucenia; książkę czytało się bardzo fajnie i przyjemnie. Podobała mi się ta historia, moim zdaniem była ona naprawdę ciekawa. Lubiłam także to, że wszystko się trzymało tutaj ładu i składu. Mogę ją polecić wszystkim miłośnikom czworonogów, ale także osobom, które potrzebują po prostu pocieszenia. Polecam serdecznie!