Heartstopper. Tom 2 recenzja

Pierwszy tom ,,Heartstoppera'' zostawił nas z tak niesamowitym cliffhangerem, że człowiek od razu miał ochotę rzucić wszystko, co akurat robił (albo czego jeszcze nie zaczął robić), żeby tylko dowiedzieć się co było dalej.

Dlaczego Nick uciekł tak bez słowa?

Jak na to zareaguje Charlie? Przecież jest taki wrażliwy...

I znowu, jak w przypadku pierwszego tomu, Alice Oseman funduje nam mięciutką i cieplutką historię o miłości. Nie jest tak, że wszystko jest w niej idealne, że nie ma żadnych problemów albo niemiłych czy chamskich osób, o nie. Takie postacie też się pojawiają, ale są gdzieś na marginesie, ich bucowatość nie wpływa znacząco na to, jak Charlie i Nick czują się sami ze sobą.

Wątek tożsamościowy generalnie gra w tej części pierwsze skrzypce – Nick do tej pory myślał o sobie, jako o przeciętnym heteroseksualnym chłopaku, któremu podobają się dziewczyny. Teraz odkrył, że niekoniecznie jest to prawda. Zadaje sobie więc pytania o to kim jest. Czy jest homoseksualny? Czy biseksualny? Czy faktycznie może być jednocześnie zainteresowany dziewczętami i chłopcami?

A jeśli już to ustali, to czy i kiedy powinien się wyoutować? I komu pierwszemu przekazać taką ważną nowinę?

Temat ten poruszony został z niezwykłą wrażliwością i tą wrażliwość widać dosłownie we wszystkim. Począwszy od tego, w jaki sposób to zagadnienie potraktowała Alice Oseman, przez otoczenie Charliego, skończywszy na reakcji mamy Nicka.

Bo kiedy Nick wyznaje swojej mamie, że jest biseksualny – kiedy płacze z powodu emocji, które się w nim nagromadziły w związku z tą sprawą – jego mama przeprasza go za to, że mogła sprawić takie wrażenie, że pomyślał, że może być na niego zła, gdy usłyszy coś takiego. Charlie – mimo swoich wcześniejszych, niekoniecznie pozytywnych – doświadczeń z chłopakami podchodzi do wahań Nicka z dużą wyrozumiałością, jest gotowy ,,ukrywać'' ich związek tak długo, aż Nick poczuje się w nim i z nim na tyle komfortowo, żeby chcieć się wyoutować. To właśnie Charlie mówi Nickowi, żeby nigdy, przenigdy, nie robił rzeczy wbrew sobie – żeby się nie wyoutowywał od razu, przed wszystkimi, jeśli nie jest tego absolutnie pewien. I Charlie wie, co mówi.

Wiem, że niektórzy mówią, że ,,Heartstopper'' jest zbyt słodką serią, że wszystko jest w nim zbyt różowe. Ale wiecie co? Myślę, że dzieciaki LGBTQ+ też zasługują na swoje romantyczne, ciepłe i wzruszające historie; na opowieści od których robi się ciepło na serduszku i które rozczulają czytelnika. Na historie, które sprawiają, że świat wydaje się lepszy.

I taką właśnie opowieść stworzyła dla nas Alice Oseman.