Adeptka recenzja

Ta książka była naprawdę bardzo słaba. Dawno się tyle nie wycierpiałam w trakcie lektury, czoło mnie boli od ciągłych facepalmów.
Pierwszy tom czytałam jakoś po premierze, pamiętałam, że po jego lekturze nie chciałam czytać dalej, ale bez szczegółów co do moich wrażeń. Wtedy chyba byłam za młoda i za głupia by docenić durnotę tej książki.

Schematyczność do bólu, naprawdę to musiałaby być pierwsza książka w czyimś życiu by czymkolwiek mogła zaskoczyć. Motyw, który zastosowała autorka jest po prostu moim "ulubionym", dziewczyna będąca nikim najpierw nie ma magii, a potem posiada ogromną moc, której nie potrafi kontrolować, bo jest tak wielka, ale nagle będzie najbardziej zajebistą postacią jaka chodzi po ziemi, najcenniejszy diament, oczywiście po drodze wiele się wycierpi, bo jakżeby inaczej. Tak naprawdę, to poza zapewnieniem autorki, że postać się wyróżnia, to nie pokazała nic, co by na to wskazywało. Śmiać się czy płakać. No i oczywiście nasza postać jest nieomylna, żeby nie było przesady, to autorka pozwala jej popełniać błędy, ale jedynie w tych mało ważnych kwestiach, no bo przecież w tych ważnych, jakżeby miała coś spieprzyć, więc ostatecznie zawsze wychodzi na to, że jest zajebista. Nieśmiertelność to jej drugie imię, a nie, trzecie, drugim będzie wyjątkowość przecież.

Postacie są nijakie, naprawdę, są, bo są i tyle. Kreacja do kitu. Główna postać jedynie irytuje, ale to nawet nie jest aż tak wyraźne. Na początku myślałam, że jej przyjaciółka okaże się fajną postacią, ale znowu, po prostu była nijaka. No oczywiście mamy księcia, który jest oschły, ale potem jest cudowny, ach, jakież to oryginalne... a nie, chwila.

Taki cringe mnie łapał czytając. Nie zrozumcie mnie źle, czasem ja też kocham takie ckliwe głupoty, kibicuję głównym bohaterom i tak dalej, ale poprowadzenie tego w tej książce, to jest jakaś wielka kpina. Finał mnie zniszczył po prostu, w bardzo negatywnym tego słowa znaczeniu, po prostu zaczęłam się śmiać. To co tam się wydarzyło było tak irracjonalne, że brak słów.

W 400 stronach zamknąć 4 lata, kurde. Najbardziej to mi się podobał plan wydarzeń:
Trening, przeskok, bitwa, przeskok, coś, przeskok, zakończenie roku, przeskok.
Trening, przeskok, bitwa, przeskok, coś, przeskok, zakończenie roku, przeskok.
I tak dalej, i tak dalej, śmiać się czy płakać? Te sceny naprawdę były prawie takie same, poza szczegółami oczywiście, czułam się jakbym wracała ciągle do początku, tragedia.

Naciągane. Przewidywalne. Schematyczne. Zero oryginalności - to jeden wielki mix wszystkiego co już było.

Nie lubię niedokończonych serii, ale nie chcę dalej przeżywać cierpienia, więc na tym zakończę przygodę z Czarnym magiem (swoją drogą, tytuł też niezwykle oryginalny).

To nie tak, że lubię tylko ambitne książki, mam kilka młodzieżówek, które bardzo lubię. Po prostu poziom tej jest dla mnie zbyt niski. Ale ma zaletę! Czyta się błyskawicznie (chociaż męczyłam tydzień).