O kocie, który ratował książki recenzja

Książka dla młodszych nastolatków omyłkowo umieszczona w kategorii literatura piękna. Gdybym miała 12 lat, byłabym może nią zachwycona, ale tak się składa, że mam sporo więcej, więc tym razem niekoniecznie.

Nastoletni chłopiec Rintaro, zakochany w książkach introwertyk nieumiejący odnaleźć się w gronie rówieśników, odczuwa smutek po śmierci ukochanego dziadka-właściciela antykwariatu z klasycznymi powieściami, a wtedy przychodzi do niego rudy, pręgowany gadający kocur Tora, niewidzialny dla innych ludzi, i zabiera go do magicznych krain z zadaniem ratowania cierpiących książek, źle traktowanych przez ich posiadaczy. Podczas wędrówki po czterech wyimaginowanych labiryntach, które symbolizują cztery niewłaściwe sposoby podchodzenia do literatury, nasz bohater nabiera pewności siebie, odwagi i odpowiedzialności, a to, czego się po drodze nauczy, pomoże mu na koniec podjąć ważne życiowe decyzje. Koniec.

Historyjka prościuteńka jak konstrukcja czterozębnego widelca, bohaterowie naiwni jak dzieci dwa razy od nich młodsze, metafory z gruba ciosane, a morały jasne jak słońce. Do tego ewidentna próba napisania "wiekopomnego ponadczasowego arcydzieła", współczesnej wersji "Małego Księcia", ale nie wyszło, niestety — Paulo Coelho vibe w co drugim zdaniu, czyli ubrane w gładkie słówka banały, udające maksymy głębokie i filozoficzne, od ręki gotowe do wyhaftowania na makatce i powieszenia nad kominkiem.

To, co zwróciło też moją uwagę, to jak bardzo mało japońska jest ta książka. Została napisana przez japońskiego autora i jej akcja dzieje się w Japonii, natomiast niemal wszystkie polecane arcydzieła, poza jednym rodzynkiem, to XIX-wieczne zachodnioeuropejskie powieści, jakby japońska literatura nie miała się czym pochwalić. Snobizm? Ojkofobia? Nie wiadomo, ale trudno nie zauważyć pewnego braku kolorytu lokalnego, również w opisie realiów życia.

Na marginesie: Zazwyczaj dodaję gwiazdkę, gdy w książce występuje kotek, ale tutaj kotowatość przewodnika do fantastycznych krain jest tak mało kocia i jest go w książce tak niewiele, że równie dobrze postacią tą mógłby być rudy lisek, pręgowana zebra albo gadająca papuga, nic by to w narracji nie zmieniło, więc gwiazdki specjalnej tym razem nie przyznaję.