Bazyl i Licho recenzja

Ta recenzja jest dla tych, co jeszcze o Lichu i Bazylu nie słyszeli; bo myślę, że tym, którzy mieli już okazję poznać choć jedno z nich, książki polecać nie trzeba, niezależnie od tego ile mają lat. Bo przeczytają ją w pierwszej wolnej chwili, narzekając tylko na to, że jest tych opowieści tak mało ... i książka jakaś taka nieduża, książeczka raczej ... i czemu Bazyl z Lichem tak osobno, a nie razem starają się świat naprawić ...

Natomiast ci, którzy jeszcze ich nie znają mają dobrą okazję by poznać te dwa sympatyczne stwory - a jestem pewna, że warto, bo o takich dwóch zapewne jeszcze nie słyszeli ...

Ci dwaj są jednymi z głównych bohaterów cykli "Dożywocie" i "Małe Licho", które napisała Marta Kisiel; tworzy je osiem tomów (jak na razie).

Licho to anioł stróż, a właściwie aniołek, bo posturę ma absolutnie nie imponującą rozmiarami; nosi różowe szydełkowe bamboszki i jest uczulony na pierze, w związku z czym ciągle kicha ... Mówi o sobie w rodzaju nijakim, jest niesamowicie uczynny i zawsze, ale to zawsze stara się zrobić wszystko jak najlepiej, tak jak być powinno. Uwielbia sprzątać, kocha kakałko, naleśniki i inne pyszności. Po raz pierwszy spotykamy go w "Dożywociu".

A Bazyl to mały czort, wyglądający jak koza, zębata koza, z racji budowy buzi mówiący w sposób bardzo specyficzny. Przyjaciel całego świata i wszystkiego ciekawy. Lubi jeść pyszności, kocha niezmiernie Odę, u której pomieszkuje w domu w głębi lasu. Po raz pierwszy spotykamy go w "Szaławile".

Ta książka to nie powieść, ale opowiadania z Bazylem lub Lichem w roli głównej, sprawiedliwie przydzielone po jednym na każdego z nich i na każdą porę roku - czyli jest ich osiem i, dodatkowo, jest pięknie zilustrowane omówienie różnych istot, głównie demonów ze starosłowiańskich wierzeń, które pojawiają się w tych opowieściach i umyślnie lub niechcący zawracają głowę czortowi i aniołowi.

I są to opowiadania nieliche, których wspólną cechą jest dążenie do odpowiedzi na pytanie: jak żyć i co robić, by nie tylko nam, ale i wszystkim innym było dobrze. Mimochodem, nienachalnie, autorka wplotła w opowieść jak wstążkę w warkocz naukę o tych wartościach, które stanowią o jakości naszego życia – szacunku dla natury, wzajemnej pomocy, odpowiedzialności, wdzięczności, potrzebie i okazywaniu czułości, znaczeniu świąt …

Napisane piękną polszczyzną, co sprawia, że tekst jest uniwersalny – zrozumieją go dzieci, trafi do dorosłych. Oczywiście okraszone humorem, również uniwersalnym. W efekcie niby jest to książka adresowana do najmłodszych czytelników, na co wskazują duże litery, krótkie rozdziały, liczne ilustracje, ale nic nie stoi na przeszkodzie by czytali ją i porozmyślali o niesionym przez nią przesłaniu również dorośli .

A wartością dodaną, taką wisienką na torcie, są ilustracje fantastycznie rysującego Marcina Minora.