Nie jestem twoim Polakiem recenzja

Norwegia, kraj taki bliski, a tak odległy. I nie chodzi tu o dystans, ale przede wszystkim o różnice kulturowe. Dla wielu Polaków, to druga, a może nawet pierwsza ojczyzna. Wyjechali za lepszą pracą i marzeniami o innym życiu. Zostali, bo podskórnie czuli, że właśnie tak zapuszczą swoje korzenie. I tak się stało, bo rodacy stanowią bardzo duże skupisko w Skandynawii. Jaki jest ich obraz, jak się odnajdują i jak żyje im się w najszczęśliwszym kraju?

Ewa Sapieżyńska zabiera czytelnika w podróż po zimnej i mroźnej Norwegii. W krótkiej opowieści stara się nakreślić stereotypowe myślenie o Polakach, ich trudy codzienności, rozterki i bolączki. Ukazać obraz rodaków za granicą i stosunek rdzennych mieszkańców kraju. Co z tego wyszło?

Wielkie nic, bo pozycja jest o wszystkim, tylko nie o tytułowej Norwegii. W zasadzie nie wiadomo, co to jest. Czy to autobiografia autorki, luźne zapiski w stylu" drogi pamiętniczku", czy reportaż potraktowany po macoszemu. Sapieżyńska w tę na szczęście krótką opowieść wplotła tyle wątków biograficznych, że trudno stwierdzić, o co właściwie chodziło autorce. Zamiast skupić się na temacie kluczy i błądzi po każdym możliwym temacie. Od Wenezueli po Norwegię, od polityki w Polsce aż do sytuacji kobiet w naszym kraju. Gdzie w tym wszystkim Norwegia?

A no nie ma. Kilka bardzo krótkich rozmów, które nic nie wnoszą i do niczego nie prowadzą. Są jednostronne, opisane z tej samej pozycji społecznej. Nie ma różnorodności, nie ma pokazania sytuacji pod różnym kątem. Nie znajdziemy też historii polaków, którzy pracują w Norwegii na statkach, czy platformach, ani też tych, którzy założyli firmy i prowadzą dostatnie życie. Wszędzie tylko ja, ja i ja. Moja historia, moja perspektywa i moje spostrzeżenia. I nie o Skandynawii, tylko o Polsce.

Nie wiem, co autorka miała na celu, pisząc taką pozycję. Nie lepiej byłoby opatrzeć książkę innym tytułem, który lepiej pasowałby do całości? A tak wyszło wielki nic, które całe szczęście szybko się czyta. I to jedyny plus tej pozycji. Tylko czy o taki plus chodziło autorce?