Sługa honoru recenzja

Męczenie buły z tomu na tom nabiera coraz większego rozpędu, tak samo jak absurdalne rozwiązania fabularne i przygniatająca powtarzalność. Rudnicki nie może wyjść do ubikacji, żeby nie spłynęły na niego kolejne awanse i tytuły (gdyby za każdy dostawał order, to by wyglądał jak ruski generał, albo choinka u nowobogackich), co rusz rzucany jest w kolejną opałę, z której ratują go kolejne niewiasty. Oczywiście: piękne i zabójcze, bo jakże by inaczej, chyba nie sądziliście że Olaf ma do czynienia ze zwykłymi śmiertelnikami, pfff!
Dziwne, że jemu i Samarinowi jeszcze zęby nie wypadły, bo ilość zdań rzucanych "przez zaciśnięte zęby" lub "zgrzytając zębami" jest powalająca: autor korzysta z tych określeń bez umiaru. Tak samo jak z wytrycha zamykającego często rozdział- bohater dostaje po łbie i traci przytomność.
Ciekawi mnie trochę, jak daleko się autor rozpędzi w kreowaniu karier swoich bohaterów. Póki co wygląda na to, że Samarin zostanie miliarderem i nieformalnym władcą Ruslandu, a Rudnicki cysorzem w alternatywnym świecie. Tempo w którym zdobywają coraz większą władzę jest tak obłędne, że wcale bym takiego scenariusza nie wykluczał- co oczywiście byłoby grafomanią lvl Pilipiuk.
Jeszcze jedna rzecz łączy Przechrztę z Pilipiukiem: jeśli ten pierwszy schowa w kieszeń przyzwoitość, to będzie mielił kolejne tomy, każdy głupszy od poprzedniego, tak jak AP zrobił z Wędrowyczem. Ostatnie tomy to taki shit, że się czytać nie da.
A tu autor może sobie skakać po kolejnych uniwersach. W trzeciej podserii rzuci Rudnickiego do świata jak z Amazonii, gdzie będzie się uganiał z dzidą za Przeklętymi. Jak już ma być głupio, to na całego. Albo u Eskimosów. Wyobraźcie sobie skromnego alchemika (kto jeszcze pamięta, że się chłop tym zajmował?) jak staje na czele szarży kawalerii dosiadając bojowej foki.
Jeśli trzeci tom pojawi się w bibliotece, to wezmę- ale tylko przez wzgląd na niezdrową ciekawość, bo, jak już mówiłem: głupio się robi poza skalę i nudno niesłychanie. Na tym też tomie zakończę definitywnie przygodę z tym autorem, bo czuję, że nie ma więcej do zaoferowania.
Nie wiem czym się ludzie zachwycają: wszystko w obu seriach było boleśnie przewidywalne, tak jak wkurzające wykrzyknienia duetu bohaterów.
Do poczytania w pociągu to może i się nadaje, ale od tej nudy już chyba bym wolał gapić się w sufit.