Magiczna chwila recenzja

Powieść niezwykle interesująca i momentami intrygująca. Ukazuje starania i walkę o normalność, utraconą przeszłość, wspomnienia, równowagę, a przede wszystkim o życie. I to życie rozumiane w jego wielu wymiarach. Społeczność małej miejscowości dokonuje niesamowitego odkrycia. Otóż pewnego dnia pojawia się wśród nich dziewczynka z wilkiem. Rozpoczyna się batalia o jej bezpieczeństwo, ustalenie tożsamości i powrót do społeczeństwa. W działania te angażują się, w różnym stopniu, wszyscy mieszkańcy, jednak największa odpowiedzialność ciąży na miejscowych stróżach prawa. Pani komendant, lokalna gwiazda, mocno angażuje się w opiekę nad dziewczynką. Jednak na skutek okoliczności, które znacznie wykraczają poza jej możliwości, postanawia poprosić o pomoc swą siostrę, znaną psychiatrę, która po dość traumatycznych przeżyciach przyjmuje zadanie w rodzinnym mieście. A kontakt z dziką dziewczynką, "wilczym dzieckiem" stanowi nie lada wyzwanie...
Powieść ukazuje proces łączenia tego, co zerwane, leczenia tego, co wymaga uzdrowienia. Historia małej, nieludzko traktowanej, dziewczynki stanowi podstawę do weryfikacji postaw i przekonań wielu, będących w jej otoczeniu, dorosłych. Doświadczenia dziecka, które można było odczytać tylko z jego zachowania, skłoniło innych do racjonalnego, szczerego i uczciwego wglądu we własne życie. To historia o narodzinach więzi, o tworzeniu relacji, o walce, która ma wydobyć ukryte w zakamarkach zranionej psychiki słowa. Specyficzna, przepełniona uczuciami, zażyłość terapeutki i dziecka ukazuje jak wiele w życiu zależy od obecności drugiego człowieka. Powieść ilustruje także proces terapeutyczny, pokazuje jak ważne są solidne, naukowe fundamenty. Akcentuje również, że obok wiedzy i doświadczenia terapeuta musi posiadać ten jeden dodatkowy zmysł, który pozwoli odczytać potrzeby i emocje pacjenta. To wzruszająca historia, która opisuje powrót do życia, społeczeństwa, ale przede wszystkim do siebie...
Powieść ta na pierwszy rzut oka posiada wszystko, co mieć powinna. Dla mnie jednak jest niczym uśpiona tafla jeziora, która kryje przed wścibskim okiem czytelnika całe bogactwo świata ukrytego pod spokojną taflą wody. Podsumowując, wysiłek, emocje i doznania, jakie towarzyszą działaniom terapeutycznym ukazane zostały tak nieco pobieżnie... Wszystko działo się szybko, sprawnie, z uwzględnieniem ciągłego progresu, a przecież naprawdę wygląda to nieco inaczej. A na pewno... różnie. Literatura jednak swoje prawa ma i ja te prawa uznaję. Niewątpliwie jednak książka wzruszająca, wciągająca i godna polecenia.