Magiczna chwila recenzja

Zaciekawiła mnie „zajawka” książki Kristin Hannah pt. „Magiczna chwila” Po części z uwagi na zawodowe kontakty z dziećmi. Po części w związku z tematyką rzadko goszczącą w przestrzeni literatury i innych muz; „dzikimi dziećmi”

Sam początek rysuje nam tło powieści – absurdalność większości aspektów systemu prawnego w Stanach Zjednoczonych. A warto przy okazji pamiętać, że właśnie z tego kraju świat czerpie większość wzorców i rozwiązań uważając je a priori za najdojrzalsze(?)

Główna bohaterka, oskarżona przez ludzi opętanych przymusem szukania winnych o to, że nie zapobiegła tragedii, chowa się w skorupie smutku. Znając z przyczyn zawodowych znakomicie realia życia i śmierci daje się wpędzić w wątpliwości i poczucie klęski. W innej części kraju odnajduje się” „dzikie dziecko z wilkiem, a siostra głównej postaci , będąca lokalnym przedstawicielem władz wzywa ją na pomoc. Wygląda to na szczęśliwe zrządzenie losu, ponieważ kobieta będzie mogła wyjechać ze swojego miasta, w którym wszyscy się od niej odwrócili i kontynuować swoją pracę w kontaktach ze „znajdą”

Autorka stopniowo rysuje obraz życia w zagubionej w lasach prowincji. Społeczeństwo tam zamieszkujące, mimo pewnego marginesu patologii, wykazuje się zadziwiającą wewnętrzną więzią, a sprawa „biednego dziecka” jeszcze mocniej je konsoliduje. Tym bardziej, że znów w drogę siostrom wchodzi system prawny oraz żądni sensacji przedstawiciele mediów, a nawet nauki.

Opowieść, choć skoncentrowana na przywracaniu dziewczynce umiejętności życia w społeczeństwie, krąży wokół kilku bohaterów domykając wiele wątków w postaci „szczęśliwego zakończenia”

I wszystko byłoby dobrze, gdybym czasami nie słyszał Anielskiego Chórku Żeńskiego, tak chętnie goszczącego w finałowych scenach hollywoodzkich produkcji. O ile autorka wykonała ogromną pracę, aby uwiarygodnić trudny proces powstawania relacji pomiędzy główną bohaterką, a dziewczynką z lasu, to pozostałe wątki trochę za bardzo trącą sentymentalizmem. W dodatku będąc ledwo zarysowanymi zdarzeniami, tracą na autentyczności. Pomijam tutaj dobrze rozwiązany proces zbliżania się do siebie sióstr rozdzielonych przez czas i miejsce! Jednak postać ojca, niesłusznie oskarżonego o zbrodnię na swojej rodzinie, wypadła w powieści najgorzej, nie zyskując roli miażdżącego kontrapunktu akcji, po którym wszystko powinno się na nowo przebudować.

Tak więc – zaledwie ciepły – staje się, poruszany przez pisarkę problem nieadekwatności życia i przepisów prawa, a także nieodpowiedzialnego zachowania mediów. Reakcja bohaterów jest mało wyrazista; tam, gdzie mogłaby dominować wściekłość i walka, pojawia się smutek i wycofanie. I bynajmniej nie o płeć głównych bohaterek tu chodzi, w końcu kobiety potrafią zdecydowanie i skutecznie walczyć!

Nie twierdzę, że nie ocierałem ani razu oczu, jednak najbardziej wzruszały mnie sceny duchowej wręcz więzi dziecka z leśnymi stworzeniami. Tym bardziej, że ceną socjalizacji zapewne było utracenie tej pięknej wspólnoty…